Fly4free.pl

Jako, że relacji z jednego z środkowoazjatyckich stanów niewiele (@cart do eskapady swoją zachęcił;) ), a kraj arcyciekawy wrzucam parę reminiscencji, być może przydatnych. Właściwie to porady praktyczne, których, szczególnie na początku podróży, bardzo brakuje.
Waluta- w uproszczeniu 100 somów , to ok. 5 zł..
Kraj z pięknymi, różnorodnymi krajobrazami , fajnymi cenami, życzliwymi ludźmi, świetnymi szaszłykami. Dużo koni (mnogo łoszadjej) i wszechobecną znajomością rosyjskiego (tu też usłyszycie - Milion ałych roz):
-z biszkieckiego FRU najlepiej do miasta marszrutką 380 (nie dajcie się przekonać nagabywaczom, że nie dość, że droga, to nie jeździ - 60 somów,
-marszrutka z Awtowakzala Zapadnego do Balykczy (zach. Issykkułu) 300 som.
-marszrutka Karakoł-Biszkek (400 km, prawie 6 godz.) - 500 som,
-faxi w Karakole (centrum-awtowakzał) 50 somów (ok. 2,50zł !),
- pyszne szaszłyki na Osz-bszarze w Biszkeku 140-180 som,
-kurut (suszony jogurt) , czy herbata wysokiej jakości, jakieś drobne kwoty,
-w tureckie majtki, czy skarpety, też można się obkupić,
-kanion Bajka (rus. Skazka), czy dol. Barskoon z wodospadami, zdecydowanie godne polecenia,
-spanie w jurcie (np. w Tosorze) świetne.
Kirgiz na szczęście wciąż na koniu. Koni tu bez liku i prawdziwych kowbojów (w sensie zaganiaczy bydła) także zobaczycie. Bezpretensjonalni, w dresach, ortalionach. Prawdziwe życie.
Jak możecie, to koniecznie jedźcie 🙂

_________________

@wtak

Jak leciales i ilecie to wynioslo?

Ja z tej nieaktywnej już niestety promocji TK. O ile pamiętam niecałe 1100 PLN z Kraka

_________________

To jeszcze namiar na polecane na forum jurtowisko w Tosorze. 50 m od brzegu Issyk-Kułu. Warto.
Nocleg w jurcie 4-osobowej z użinem (kolacją) I zawrtakiem (śniadaniem) . 1700 somów/os (~82zł) 😏

_________________

Tak.

_________________

No to umieszczanie tego w "Relacjach z podróży" jest chyba niezbyt trafne...

Ojej, przypadkowo zaznaczyłem. Już odznaczone.
@Wintermute jest OK ?

_________________

Samolot linii Pegasus ze Stambułu wylądował na lotnisku Manas w Biszkeku wczesnym ranem. Odprawa odbyła się bardzo sprawnie. Powitał mnie natychmiast tłum taksówkarzy oferujących przewozy w dowolne miejsce. Nieco się oddalam, ale podąża za mną najbardziej zdesperowana grupka kilku z nich.

-wy atkudaa?
-ja iz Polszy
-nu a czerytyje tankista i sabaku znajesz?
-da konieszno, my wsje znajem

Był to miły pretekst zachęcający do skorzystania z taxi. Grzecznie dziękuję i szukam miejsca, gdzie spokojnie mogę napić się kawy. Wymieniam w kantorze dolary na somy kirgiskie i idę na przystanek marszrutki nr 380.
Pojadę za 1/20 kwoty jakiej chcą taksówkarze. Cel Zachodni Dworzec autobusowy. Docieram tam po niecałej godzinie. Stąd mam zamiar udać się do miejscowości Koczkor. Jeszcze nie opuściłem pojazdu a już kolejni naganiacze z ofertami. Tym razem skorzystałem, bo jest to tania marszrutka. Pojedziemy jak zbierze się jeszcze kilka osób. Droga prowadzi wzdłuż rzeki Czu, która stanowi granicę Kirgizstanu i Kazachstanu. W pewnym miejscu droga przecina rzekę i przez chwilę znajdujemy się w Kazachstanie. Pewnie bym się nie zorientował, gdyby nie zasieki z drutu kolczastego, betonowe bariery i wieżyczki obserwacyjne. Dalej skręcamy na południe i serpentynami w górę.
Koczkor to niewielkie miasteczko na wysokości ok. 1800 m npm. Ze wszystkich stron otoczone wysokimi zaśnieżonymi górami.



Po drodze do mojego hostelu mijam betonowy pomnik W.Ilicza Lenina pomalowany srebrną farbą. Chwila zadumy nad czasem słusznie minionym. Nieco później przekonam się o tęsknotach tutejszych ludzi do epoki Związku Radzieckiego – nie wiem czy dotyczy to wszystkich, ale wielu w obecnej sytuacji wielu z nich nie potrafi się odnaleźć. Rozwijają jakieś drobne biznesy, ale brakuje inwestorów, solidnego kapitału i chyba wizji strategicznej.

W hostelu spotykam kilku ludzi z różnych stron – chciałbym połączyć siły i środki i udać się nad jezioro Song Kol (jest różna pisownia tej nazwy, opieram się na wymowie). Przez 2 kolejne dni nie znajduję nikogo chętnego, a czas ucieka. Jest połowa września, o o tej porze na wysokości 3000 m zaczyna się zima. Wreszcie jest oferta – jutro pojedzie samochód z chłopakami od zwijania jurt pasterskich, pytają, czy chciałbym się zabrać. Oczywiście się zgadzam, będę tam 3 dni. Ładuję na max obie komórki i powerbanki.
Droga jest niezwykle malownicza – najpierw gładki asfalt potem już drogi szutrowe.

Mijamy stada koni, krów, kóz, owiec schodzących z pastwisk. Tylko niekiedy prowadzi je pasterz. Bywa, że stado idzie środkiem nie zważając, że to główna droga łącząca Kirgizstan z Chinami. Sposób jazdy miejscowych dalece odbiega od standardów europejskich np. linia ciągła to tylko malunek na środku.
Wzdłuż drogi zadziwiające są wysokie srebrne słupy elektroenergetyczne postawione w miejscach dostępnych jedynie dla alpinistów. Dowiaduję się, że stoją tam od niedawna i stanowią wkład Chin w rozwój tego regionu.

Nagle droga skręca, asfalt sie skończył i teraz już jedziemy ostro pod górę.





W najwyższym punkcie na przełęczy osiągamy 3500 m npm. rozstajemy się z chłopakami, właściciel samochodu pojedzie ze mną do obozowiska.
Dojeżdżamy do małego obozowiska – są 4 jurty.

Tutaj będziesz spał, a jak będziesz głodny to mów. Pytam czy w nocy jest zimno, zapewniają mnie, że nie i pokazują na stertę kocy, mogę z nich korzystać do woli. Na razie wybrałem 2 najgrubsze.
Gospodarze wracają do swoich zajęć a ja zostaję zupełnie sam – bez zasięgu, bez internetu, bez prądu, za to z krystalicznie czystym powietrzem, słoneczną pogodą, lekkim miłym wiatrem i wspaniałymi wysokimi ośnieżonymi szczytami. Idę się powłóczyć po okolicy bez wyraźnego celu. Natychmiast dołączają do mnie dwa psy pasterskie.
Początkowo się ich trochę boję, ale są dla mnie bardzo łagodne. Wszędzie na rozległych pastwiskach pasące się stada wyszukują już resztki trawy, która niebawem przykryje się grubą warstwą śniegu na kilka miesięcy.




Spotykam miejscowego pasterza na koniu. Rozmawiamy i pokazuje mi różne techniki jazdy a nawet proponuje mi jazdę w siodle.Pod wieczór wracam do jurty. Czeka już gorący posiłek – makaron z warzywami i fura mięsiwa. Towarzystwo to właścicielka jurty, jej siostrzenica i kierowca, który mnie przywiózł. Rozmawiamy po rosyjsku.
Pada pytanie, które mnie rozbawiło - czy u nas w Polsce pije się wódkę? Nie bardzo wiem jak mam odpowiedzieć na taką oczywistą oczywistość, więc odpowiadam pytaniem - przecież skoro wy jesteście muzułmanami to czy możecie pić alkohol? Śmiech. Na stole ląduje spora flaszka. Tak sobie siedzimy i zrobiło się ciemno, został włączony mały agregat i mamy światło w postaci lichej żarówki. W jurcie jest też rozpalona węglem mała koza (piecyk). Witamy kolejnego gościa – to rybak z Song Kol. Niestety nie mówi po rosyjsku, więc wszyscy przechodzą na kirgiski. Nie rozumiem ani słowa.
Noc nie była taka straszna jak myślałem. Ubrałem się we wszystko co miałem i przykryłem kocami. Rano piecyk zdążył całkowicie ostygnąć.

Temperatura na zewnątrz -6 stopni i wszystko pokryte delikatnym puchem śnieżnym. Śnieg znika w ciągu godziny.

Dzisiaj idę zobaczyć góry z bliska. Wydają się na wyciągnięcie ręki, jednak dojście zajęło mi sporo czasu. Nie jestem zaaklimatyzowany i nie chcę się zbytnio forsować a jestem na ok 3500 m.

Spotykam pasterza - raczej nie wie gdzie znajduje się Polsza i nie próbuję tłumaczyć. Zapytał tylko ile my zarabiamy. Nie chcę go stresować i częstuję batonikami

_________________
Kącik wspomnień:
Żelazna kurtyna w czasach PRL
Podróże zagraniczne w czasach PRL

Z żalem pożegnałem się z jeziorem Song Kol. Wracam do miasteczka Koczkor, a stamtąd mam zamiar wybrać się nad „kirgiskie morze” czyli ogromne jezioro Issyk Kol.
W Koczkor próbuję znaleźć środek transportu do Bałykczy. Najbliższa kursowa marszrutka pojedzie dopiero za 4 godziny, udaję się więc do agencji turystycznej po informację. W środku zastaję jedynie grupkę dzieci grających na komputerze. Nie mają pojęcia o połączeniach. Jedyna pomoc to, że jedno z nich zaprowadziło mnie do swojego domu, oderwało mamę od gotowania obiadu, ale mama też mi nie pomogła.


Informacji udzieliła dopiero mi babuszka na straganie – mam się udać we wskazane przez nią miejsce, zapytać kierowców prywatnych samochodów, który z nich pojedzie do Bałykczy i poczekać, aż zbierze się odpowiednia ilość pasażerów.
Miałem szczęście i wyruszamy już po 10 minutach. Siadam na przednim siedzeniu.
Kierowca, mentalnie pozostający w czasach Związku Radzieckiego, okazuje się niezbyt zadowolony z pasażera z Polski. To wy Polacy nas zdradziliście – mówi. My was oswobodziliśmy od faszystów, a wy wybraliście NATO. Odpowiadam, że wybraliśmy demokrację i nikomu nie zagrażamy. Próbuję zmienić temat. Nie może uwierzyć, że w Polsce przeciętnie zarabia się ponad 1000 dolarów na miesiąc.

Podziwiam widoki po drodze i po godzinie jestem w Bałykczy, gdzie przesiadam się na marszrutkę jadącą wzdłuż południowego brzegu Issyk Kol. Mam zamiar wysiąść przy bocznej drodze do Kanionu Skazka. W marszrutce psuje się układ chłodzący, mamy kilka dodatkowych postojów na dolewanie chłodziwa. Wysiadam w zaplanowanym miejscu, ale widzę, że marszrutka już dalej nie jedzie. Znowu miałem szczęście.

Stąd do kanionu mam jakieś 2 kilometry. Widoki coraz bardziej zachwycają. Przy samym wejściu jest mała budka ze szlabanem, płacę niewielką opłatę i zostawiam mój plecak.

Skały uformowane zostały przez wiatry i deszcze w niesamowite kształty – zwierzęta, domy, ulice, zamki. Kolory niezwykłe. Dodatkowo piękna pogoda i niewielu zwiedzających. Nazwa kanionu Skazka (bajka) jest w pełni adekwatna.
Wspinam się na skały i mam teraz widok na cały kanion i jezioro Issyk Kol.

"Wielki mur chiński" - trudno uwierzyć, że te formy skalne powstały bez udziału ludzi


"Gest Kozakiewicza" - tak nazwałem tamtą skałę - facet pokazujący wała

Cały czas zastanawiam się jak się stamtąd wydostanę. Zrobiło się późne popołudnie, nie jeżdżą już żadne kursowe marszrutki.

Dochodzę do głównej drogi. Pusto. Po pół godzinie zatrzymuję samochód-cysternę przewożącą mleko. Ustalamy opłatę za przejazd i ruszamy.

Celem jest obozowisko nad brzegiem jeziora. Na miejscu dosyć surowo i skromnie, ale jest gorący posiłek i prysznic. Oprócz mnie jest jeszcze tylko para austriacko-amerykańska. Opowiadam im o moim pobycie w wysokich zaśnieżonych górach nad jeziorem Song Kol. Oglądają moje zdjęcia i są zachwyceni do tego stopnia, że zmieniają swoje plany i mają zamiar tam się udać.


Dowiaduję się, że symbol na fladze państwowej Kirgistanu to szczytowa część konstrukcji jurty na tle słońca

Jutro przede mną ostatni dzień w Kirgistanie. Pojadę do stolicy - Biszkeku a stamtąd dalej do Kazachstanu.


Po drodze swoista forma reklamy – logo ułożone z kamieni na zboczu góry.


Tak wyglądają kirgiskie pieniądze - somy


Na koniec ciekawostka - typowa toaleta publiczna w Biszkeku - z pewnością pamięta czasy ZSRR.

Następny przystanek Kazachstan

_________________
Kącik wspomnień:
Żelazna kurtyna w czasach PRL
Podróże zagraniczne w czasach PRL

Super relacja! Mam pytanie, w jakim miesiącu tam byłeś? Wybieramy się w listopadzie i zastanawiam się gdzie uda się dojechać

Byłem tam w połowie września. W listopadzie góry i jezioro Song Kol będą praktycznie niedostępne. Szkoda byłoby ograniczać wizytę w Kirgistanie jedynie do pobytu w Biszkeku. Ze spraw praktycznych - dobrze jeśli ktoś z Was choć trochę będzie znał język rosyjski.

_________________
Kącik wspomnień:
Żelazna kurtyna w czasach PRL
Podróże zagraniczne w czasach PRL