Jest to bardzo przydatna procedura również w sytuacji, gdy sprzedawca zbankrutował. Przykładowo, gdy zapłaciliśmy za podróż zagraniczną, a biuro podróży ogłosiło upadłość, zanim doszło do wyjazdu na upragnione wakacje, mamy prawo zwrócić się do banku z prośbą o dokonanie chargebacku. Z tym że musimy udowodnić, że do realizacji usługi, w tym przypadku wyjazdu, faktycznie nie doszło.

Problem pojawia się w momencie, gdy akceptant okazuje się być niewypłacalny i prowadzone jest wobec niego postępowanie upadłościowe. Najskuteczniejszym instrumentem prawnym jest wtedy skorzystanie z reklamacji chargeback, ponieważ zwrot środków na rachunek płatniczy jest uniezależniony od wypłacalności akceptanta. W pierwszej kolejności, obowiązek zwrotu środków płatniczych dla użytkownika karty płatniczej spoczywa na banku – wydawcy. Bank ten następnie obciąża agenta rozliczeniowego. Powyższe prowadzi do sytuacji, w której użytkownik odzyskuje kwotę, którą obciążono jego rachunek płatniczy.

Nie sposób nie zauważyć, że odbywa się to kosztem agenta rozliczeniowego, który zobowiązany jest do zwrotu uprzednio przekazanych mu środków. Tak długo jak zwrot następuje zanim agent rozliczeniowy dokonał ich transferu do akceptanta, nie ponosi on szkody. Najczęściej jednak środki te zostają przekazane upadłemu akceptantowi wcześniej i w sytuacji zgłoszenia reklamacji chargeback, agent rozliczeniowy musi zwrócić środki pieniężne, których już nie posiada, a zatem ponosi z tego tytułu szkodę. Agent może następnie dokonać zgłoszenia tej wierzytelności do masy upadłości akceptanta.

Takie ukształtowanie mechanizmu chargeback oznacza, że całe ryzyko upadłości akceptanta spoczywa na agencie rozliczeniowym. Uzasadniane jest to okolicznością, że to właśnie agent rozliczeniowy zawierając z akceptantem umowę o akceptację kart płatniczych jest w stanie ocenić wiarygodność i rzetelność kontrahenta i z tego powodu winien ponosić odpowiedzialność za dopuszczenie do systemu płatności nierzetelnego podmiotu.