Fly4free.pl

27 dni, ponad 7000 km i 3 postsowieckie "stany": Kirgistan, Uzbekistan i Tadżykistan...

...od Wysokiego Pamiru i maleńkich wiosek przycupniętych nad rzeką Pandż, na samej granicy z Afganistanem, przez jurty kirgiskich nomadów rozsiane po górach Tienszan, aż po legendarne miasta Jedwabnego Szlaku i brzeg zanikającego w błyskawicznym tempie Morza Aralskiego - to nasza podróż w telegraficznym skrócie

ARE YOU OUT OF YOUR MIND!? - reakcja mojej rodziny na wieść o tym dokąd tym razem się wybieramy była mniej więcej taka, jak moja wtedy, gdy poznany w busie student z Andaluzji wyznał nieśmiało, że przyjechał na Erasmusa do Polski tylko na semestr zimowy [sic!]

Pewnie większość z wytrawnych forumowiczów radzi sobie bez problemu z ciężarem pytań z serii: “po co i dlaczego”, jednak ja - mając raczej skromne doświadczenie w wyprawach do miejsc, w których nawet najdroższe ubezpieczenie turystyczne nie pomoże, bo żadna pomoc medyczna i tak nie dotrze na czas - sama się trochę z tym "dlaczego", a raczej "czy aby na pewno" zmagałam.

No bo pomyślmy... na snowboardzie w Alpach złamałam żebro na płaskiej jak deska (pun intended!) zielonej trasie i prawie utonęłam na kursie nurkowym w Chorwacji, więc... WHAT CAN POSSIBLY GO WRONG IN TAJIKISTAN?

I zaczęło się faktycznie dość nieciekawie - dokładnie na 6 dni przed naszym wylotem na naszym przesiadkowym lotnisku w Stambule, gdzie mieliśmy spędzić niemal 20 godzin, doszło do ataku terrorystycznego. Zginęło 45 osób, 230 zostało rannych. Jeden z terrorystów podobno był Kirgizem, drugi - Uzbekiem. Cóż, skłamałabym mówiąc, że to wydarzenie w żaden sposób nami nie wstrząsnęło - i to pomimo bazyliarda przeczytanych książek wychwalających serdeczność i gościnność mieszkańców Azji Środkowej i naszej nieposkromionej wiary w to, że właśnie tego doświadczymy na miejscu...

Ale potem było już tylko lepiej. NAJLEPIEJ. Wprawdzie pierwszą rzeczą jaką zrobił mój żołądek po przejechaniu 8823645856 kilometrów od granicy z Kirgistanem do Taszkientu rozklekotaną taksówką w 45-stopniowym upale, było pożegnanie się z obiadem... Wprawdzie na 3 minuty przed wyruszeniem na 9-godzinną wyrypę przez pustynię nad brzeg Morza Aralskiego jeden z moich towarzyszy podróży postanowił zapuścić korzenie w uzbeckiej toalecie, a potem szarpał tabletki "Imodium" jak żelki Haribo... I wprawdzie tenże sam towarzysz prawie zszedł na zawał, kiedy w trakcie przejazdu pamirskim traktem nagle uświadomił sobie, że podczas ostatniego postoju zostawił na dachu auta swój ukochany aparat... Ale to wszystko jednak - jakby nie było - mieści się w podróżniczej "normie"

***

Także zapraszam do czytania, oglądania i czerpania informacji. Oczywiście te przydatne - jak dział mięsny i piwo w hipermarkecie - będą na samym końcu. A póki co - dla wzrokowców - kilka zdjęć "na zachętę"...

Z KIRGISTANU:












Z UZBEKISTANU:










Z TADŻYKISTANU:










***

PS. Dodam jeszcze, że to moja czwarta przymiarka do napisania relacji z wyprawy. Tak, CZWARTA Po każdej podróży, którą zawdzięczam fly4free - zarówno pod względem polowania na bilety, jak i zaczytywania się relacjami na blogach i forach - obiecuję sobie, że tym razem to już na pewno, no ale NA PEWNO zrewanżuję się społeczności, edytuję te zdjęcia, zasiądę przy kawie nad lapkiem, naklikam tego tekstu... i oczywiście nic z tego nie wychodzi. Zdjęcia z tegorocznej wyprawy nr 1 jeszcze nie edytowane, zdjęcia z wyprawy nr 2 - nawet nie skopiowane na laptop z kart pamięci :/ Także ten… trzymajcie kciuki, żeby tym razem nie skończyło się jak zawsze

Mam nadzieję, że tym razem się zdjęcia poprawnie wyświetlą <fingers crossed> Aż strach klinkąć "wyślij"

_________________
*** podczas samoizolacji nadrabiam czytanie relacji ;) ***
Właśnie się pisze: Chiny w 2 miesiące, czyli oczekiwania kontra rzeczywistość
Przeżyte, obfotografowane i opisane: Kirgistan, Uzbekistan, Tadżykistan - od Wysokiego Pamiru po Morze Aralskie

Zdjęcia prześliczne i zapowiada się super. Dokończ tą relację dla dobra forumowiczów, bo brakuje tutaj fajnych i praktycznych relacji z Azji Srodkowej

Dzięki za motywację, postaram się dotrwać do końca W ubiegłym roku przed wyjazdem przeczytałam wszystko co tylko było na Forum o Azji Centralnej, w poszukiwaniu wiadomości i inspiracji, także czas się odwdzięczyć. Tym bardziej, że region jest przepiękny <3

_________________
*** podczas samoizolacji nadrabiam czytanie relacji ;) ***
Właśnie się pisze: Chiny w 2 miesiące, czyli oczekiwania kontra rzeczywistość
Przeżyte, obfotografowane i opisane: Kirgistan, Uzbekistan, Tadżykistan - od Wysokiego Pamiru po Morze Aralskie

I dobrze, że kliknęłaś "Wyślij", bo dzięki temu możemy podziwiać te fotograficzne cuda!;-)

_________________

eh... co tu dużo mówić. rewelacyjne kadry!

_________________

Relacja z Malawi

Może jeszcze zanim przejdę do właściwej relacji - tytułem przedstawienia - kilka słów o autorce i jej kompanach podróży Do Azji Środkowej pojechaliśmy w piątkę, ale na czas zwiedzania Uzbekistanu rozdzieliliśmy się na dwie mniejsze ekipy. Niemniej jednak przez większość czasu funkcjonowaliśmy w takim oto składzie:



Ja i mój mąż - N. Jak zapewne dobrze widać na załączonym obrazku (fot. B.M.) - na targu w kirgiskim Koczkorze bardzo wylewnie świętowaliśmy naszą 6. rocznicę ślubu W drodze ja jestem od: fotografowania , logistyki i planowania trasy (wyszukiwanie pięknych podróżniczych miejscówek na blogach, forach i pinterestach, to moje guilty pleasure, a kolejne wyjazdy mam chyba zaplanowane na najbliższe 10 lat ), a mój N. - od negocjacji cenowych i prowadzenia pojazdów cztero- i dwukołowych w najbardziej ekstremalnych warunkach





Towarzyszka podróży S. i towarzysz podróży G. - niezaobrączkowani, ale jak widać po tych wprost kipiących ze zdjęcia emocjach - ze sporą szansą na związek z długoletnim stażem S&G najbardziej ze wszystkiego lubią góry, a szczególnie góry w których są petroglify, dlatego w trakcie naszej podróży do Uzbekistanu, postanowili zostać w Kirgistanie i poeksplorować Tienszan.





Towarzysz podróży B. Lubi fotografować - jak ja. I zawsze ze wszystkimi znajdzie wspólny język - w przeciwieństwie do mnie


***

No dobrze, to czas na właściwą relację. Przystanek nr 1: Istanbul!

_________________
*** podczas samoizolacji nadrabiam czytanie relacji ;) ***
Właśnie się pisze: Chiny w 2 miesiące, czyli oczekiwania kontra rzeczywistość
Przeżyte, obfotografowane i opisane: Kirgistan, Uzbekistan, Tadżykistan - od Wysokiego Pamiru po Morze Aralskie

Mocne wejście z tą relacją:) Piękne zdjęcia i czyta się miodnie. Czekam na c.d.

_________________
http://arturro.fly4free.pl/blog/1455/z- ... te-dunaju/

Jako miłośnik fotografii przyznam, że zdjęcia robią wrażenia, bardzo dobre kadry!

hej

Fajne zdjecia

_________________


Same fotki, czyli https://www.instagram.com/atamancia/
Blog o moich podróżach http://atamanka.pl uwaga, dużo zdjęć ;)

Będzie grubo, czekam na dalszą część! :):)

Dawaj dalej, super zdjecia I bardzo dobry wstep do relacji czekam z niecierpliwoscia na Uzbekistan

Jedne z najlepszych zdjęć jakie widziałem tu w relacjach - brawo No i piszcie dalej ...

NA to czekałem !!!!

Nic tak nie motywuje jak pozytywny feedback także kolejne posty wieczorem.

_________________
*** podczas samoizolacji nadrabiam czytanie relacji ;) ***
Właśnie się pisze: Chiny w 2 miesiące, czyli oczekiwania kontra rzeczywistość
Przeżyte, obfotografowane i opisane: Kirgistan, Uzbekistan, Tadżykistan - od Wysokiego Pamiru po Morze Aralskie

Najlepsze zdjęcia tutaj na forum !
Jak już skończysz tą relację, to poprosimy o te 3 wcześniejsze z równie pięknymi zdjęciami !

_________________

DZIEŃ “0” / BARCELONA

- Drodzy państwo, bardzo mi przykro, może za godzinę będziemy mieć więcej szczęścia... - od czterech godzin nasz pilot powtarza te słowa jak mantrę, za każdym razem, gdy nadchodzi nasz time slot na take-off.

Jest 4 lipca, godzina 23.00. Zostały 24 godziny do wyjazdu do Azji, który rozpoczynamy od podróży Polskim Busem do Pragi. Mój samolot powrotny z rodzinnej wizyty w Hiszpanii właśnie powinien podchodzić do lądowania na lotnisku w Pyrzowicach. Miałam być przed północą na lotnisku i o 01.20 w domu, żeby przespać się spokojnie do rana, szybko przeprać, spakować i wieczorem być gotowa na moją “podróż życia”. Tymczasem mój samolot nawet jeszcze nie wystartował z Barcelony. Już czwartą godzinę jesteśmy uwięzieni na pokładzie, na płycie lotniska El Prat. Francuscy kontrolerzy lotów strajkują, nie ma kto się nami zająć. Z obydwu sąsiednich samolotów wyprowadzono już pasażerów, ich loty dzisiaj się nie odbędą. Jeżeli nasze połączenie również zostanie odwołane, to w tym chaosie spowodowanym strajkami i przy takiej ilości odwołanych lotów nie będzie szans na powrót do Polski na czas. Kolejną godzinę siedzę więc jak na szpilkach…

Moje zaklinanie rzeczywistości okazuje się jednak skuteczne - po północy wylatujemy. Do domu - dzięki kumplowi, który półtorej godziny jechał po nas na lotnisko (dzięki, Łukasz!) - docieram o 5.45 nad ranem. O “spokojnym śnie” nie ma już mowy, ale teraz to i tak bez znaczenia. Za kilkanaście godzin wyruszamy dalej, duuuużo dużo dalej. Kierunek - Kirgistan, Biszkek.


DZIEŃ 1-3 / PL - PRAGA - ISTANBUL - BISZKEK

Nasza podróż na miejsce - od wyjścia z domu do lądowania na Manas International Airport w Biszkeku - zajmuje nam dokładnie 52 godziny! Cóż, Marco Polo pewnie stwierdziłby z przekąsem, że to i tak krócej niż wielbłądem

5 lipca / ok. 23.30 - łapiemy Polskiego Busa do Pragi
6 lipca / ok. 07.30 - wytaczamy się z naszymi manatkami na dworcu Florenc w Pradze
6 lipca / ok. 15.30 - odlatujemy do Istanbulu połączeniem Turkish Airlines
6 lipca / ok. 20.00 - lądujemy na lotnisku Ataturk Airport (IST)
(layover)
7 lipca / ok. 17.30 - wylatujemy podniebnym wielbłądem Turkish Airlines do Azji Środkowej
8 lipca / ok. 02.00 - lądujemy na Manas International Airport w Biszkeku
8 lipca / ok. 03.00 - padamy ze zmęczenia w naszym biszkeckim Apple Hostel


Dla kogoś kto jeszcze nigdy nie był w Stambule, a marzył o podróży do “Nowego Rzymu” od niemal 10 lat, dla kogo Nuri Bilge Ceylan jest jednym z najulubieńszych reżyserów, a Pinhani - jedną z najulubieńszych kapel, dla kogoś kto wszystkie najpiękniejsze punkty widokowe w Stambule ma wyryte w pamięci i kogoś kto nawet podjął się kiedyś karkołomnej próby nauczenia podstaw tureckiego (a że nieudanej? ojtam ojtam…. screw you, prefixes & suffixes!) te kilka godzin w “benim Istanbulum” to było zdecydowanie za mało.














Zdążyłam jedynie powłóczyć się chwilkę po Sultanahmecie - całkowicie opustoszałym w drugi dzień Ramazan Bayramı (przyp. red. - święto na zakończenie Ramadanu), “pocałować klamkę” u bram zamkniętego Wielkiego Bazaru (rozpacz!), napić się najczarniejszej tureckiej kawy (całe dwa razy!), pierwszy raz w życiu trzymać w rękach wędkę i łowić ryby na Moście Galata (oczywiście nieskutecznie ), zaprzyjaźnić się z każdym napotkanym kotem (<3) i przekonać, że mój “turecki”... jest całkowicie bezużyteczny i do bani ...i znowu trzeba było gnać na lotnisko


























Jednak wszechobecne, wszędobylskie kociska były moją największą stambulską miłością, a jednocześnie wielką zmorą N. /mój mąż ma tylko jedną jedyną wadę - koty akceptuje wyłącznie w wymiarze 2D w bajce "Tom i Jerry" /



















***





Iyi geceler, dobranoc!

_________________
*** podczas samoizolacji nadrabiam czytanie relacji ;) ***
Właśnie się pisze: Chiny w 2 miesiące, czyli oczekiwania kontra rzeczywistość
Przeżyte, obfotografowane i opisane: Kirgistan, Uzbekistan, Tadżykistan - od Wysokiego Pamiru po Morze Aralskie

Ja wiem, że się powtarzam (tzn za innymi powtarzam), ale te zdjęcia są naprawdę świetne!
Pisz dalej, a jak Ci się nie będzie chciało pisać, to chociaż zdjęcia wrzuć.

_________________
Moje relacje:
<USA - Roadtrip z namiotem na dachu>; <Seszele Luksusowo? Budżetowo? Panie, a nie można obu? Można!>,
<Islandia - lodowe góry i maskonury.>, <Ej, ale będzie widać góry? - Kirgistan Kazachstan>
<Wuchta problemów - Hong Kong, Filipiny>

dzięki, takich "powtórzeń" nigdy nie za wiele postaram się wieczorem ogarnąć Biszkek i moją ulubioną część wyjazdu - konną wyprawę nad jezioro Song-Kol.

_________________
*** podczas samoizolacji nadrabiam czytanie relacji ;) ***
Właśnie się pisze: Chiny w 2 miesiące, czyli oczekiwania kontra rzeczywistość
Przeżyte, obfotografowane i opisane: Kirgistan, Uzbekistan, Tadżykistan - od Wysokiego Pamiru po Morze Aralskie

DZIEŃ 4. / BISZKEK, KIRGISTAN

No dobrze, wreszcie Biszkek i Kirgistan. Wreszcie "serce Azji". O 3 nad ranem dotarliśmy do hostelu i po prostu padliśmy ze zmęczenia.



Po śniadaniu wyruszyliśmy na spacer w stronę centrum miasta, połączony z załatwianiem “kwestii organizacyjnych”, mających nam ułatwić dalsze podróżowanie, tj. kart telefonicznych, biletów na krajowy lot do Osz oraz wymiany walut w kantorze na kirgiskie somy.

Kirgistan jest moim zdaniem najlepszym miejscem na rozpoczęcie wyprawy po środkowoazjatyckich "stanach". Po pierwsze - jest jedynym "-stanem", który nie wymaga wizy (1 stycznia 2017 dołączył do niego w tym zakresie Kazachstan), po drugie - tutejsze kontrole graniczne są najmniej uciążliwe, a po trzecie - można tu wypożyczyć samochód i nawet wyjechać nim za granicę! (co dla naszej piątki miało spore znaczenie). To wszystko sprawia, że KG jest naprawdę świetną bazą wypadową. A poza tym - in my humble opinion - jest spośród "stanow" najpiękniejszy <3

"Najpiękniejszy"... tego jednak z całą pewnością nie można powiedzieć o Biszkeku. Żeby nie było - nie jestem zagorzałą przeciwniczką socrealistycznego budownictwa, czy brutalizmu - sama wychowywałam się na pastelowym blokowisku, pielęgnuję w sobie zarówno poczucie estetyki jak i zamiłowanie do kiczu a do tego mam wrażenie, że futurystyczna, spójna, geometryczna i tworzona z przytłaczającym nieraz rozmachem architektura chińskich miast, blokovi w Belgradzie czy postmodernistycznych osiedli w Paryżu jest naprawdę bardzo fotogeniczna, ale Biszkek - zarówno na pierwszy jak i na drugi rzut oka - wydał mi się raczej nieciekawy i pozbawiony charakteru. Ale trudno też powiedzieć, że mieliśmy czas by dokładnie poznać miasto… Przecież nie dla Biszkeku do Kirgistanu przyjechaliśmy!

















Po pierwszym posiedzeniu na tapczanach (YAY!) i pierwszym posiłku w chaikhanie podczas którego pożarliśmy - między innymi - szorpo (ichniejszy rosół - mniam!), manti (ichniejsze pierożki - też mniam!) i tradycyjne danie nomadów - beszbarmak - przyrządzane z końskiego mięsa (jak dla mnie - fuuu) - zebraliśmy się na marszrutkę do Koczkoru. Średnia wysokość nad poziomem morza Kirgistanu to 2750 metrów, a obszary górskie zajmują niemal 90% powierzchni kraju! Innymi słowy, cytując Niedźwiedzia z Wietliny - “ahoj przygodo!”. Czas wyruszyć w góry!

Marszrutki do położonego w głębi kraju Koczkoru, “wrót do Tienszanu”, odjeżdżały z dworca sąsiadującego niemalże z naszym hostelem. Wpadliśmy tam z naszymi manatkami i z miejsca zostaliśmy oblężeni przez kierowców wszelkiej maści pojazdów, którzy się nawzajem przeskakiwali i przekrzykiwali, więc w pierwszej chwili poczuliśmy się wszyscy trochę przytłoczeni… wszyscy - poza N., który oczywiście był w swoim żywiole Koniec końców w cenie biletów na wieloosobową marszrutkę mieliśmy obszerny samochód - tylko dla siebie. No niech będzie - dla siebie, “pilota” kierowcy i jednego okna, które panowie między sobą przewozili









***

Do miasteczka dotarliśmy późnym popołudniem. Kiedy rozstawialiśmy namioty w podwórzu, przed guesthousem zjawił się 19-letni syn gospodyni - nasz przewodnik na najbliższe dni - w towarzystwie całej gromady kumpli, którzy - wiedzeni ciekawością - przyszli nas chyba pooglądać i pewnie ocenić, czy podołamy trudom kilkudniowej konnej wyprawy Dograliśmy ostatnie szczegóły przed jutrem, a następnie poszliśmy do prawdopodobnie jedynej otwartej jeszcze knajpki pozaznajamiać się znów z kirgiską kuchnią - tym razem zamówiliśmy chyba moją ulubioną kirgiską pozycję w menu (bo makaron, of kors ) - laghman, który zaskoczył nas bukietem smaków rodem z south east asia. Z czystej ciekawości zamówiliśmy też piwo w plastikowej butelce. Cóż, ten smak pominę lepiej milczeniem…











A na dobranoc odtańczyliśmy jeszcze taniec z gwiazdami






DZIEŃ 5. / KOCZKOR, KIRGISTAN

- Dziękujmy Bogu za to spotkanie. Tak, wiem, że u was jest inna religia, ale to bez znaczenia. Bóg jest przecież jeden i wspólny, tylko różne nadaliśmy mu imiona... - tymi słowami żegnała nas nasza koczkorska gospodyni, stojąc w “drzwiach” ogrodowej jurty, w której właśnie kończyliśmy śniadanie.

Wymieniliśmy z chłopakami porozumiewawcze spojrzenia. Jeżeli jeszcze gdzieś czaił się cień wątpliwości pt. “jak to będzie, co to będzie”, to w tym momencie rozwiał się zupełnie - za sprawą tej jednej eleganckiej starszej pani, która niespełna godzinę temu przyszła do nas z cienkim zeszytem w kratkę - zapisanym przez jej dotychczasowych gości zwrotami w najróżniejszych językach - i poprosiła byśmy pouczyli ją polskiego. W ten sposób zainicjowała naszą pierwszą improwizowaną lekcję polskiego i kirgiskiego. Cóż, nie będę ukrywać, że szło jej o wiele lepiej niż nam…





***

Mieliśmy jeszcze trzy godziny do wyjazdu. A że w soboty w Koczkorze odbywa się największy w okolicy targ zwierzęcy, to nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy tam nie zajrzeli. Targ zajmował spory teren, był podzielony na części pod roboczymi nazwami: “zwierzęta” i “inne” oraz zadaszoną gwarną “strefę VIP”, gdzie wymieniano się ploteczkami i gdzie lokalni “biznesmeni” dobijali targów przy szaszłykach i herbacie.


































Na załączonym obrazku: stragan naszej gospodyni na targu:













*

- Otkuda Wy?
- My iz Polszy.
- Warszawa to takie piękne miasto!
- Ooo, był pan w Warszawie?
- Byłem, byłem! Ostatnio w 1964.



“Na straganie w dzień targowy takie toczą się rozmowy…” Oczywiście N. jak zawsze wdaje się w pogawędki z najciekawszymi delikwentami, choć w sumie nie mówi po rosyjsku Tym razem “paznakomił” się z lokalnym bossem, którego tradycyjny filcowy kapelusz kałpak w połączeniu z marynarką i słonecznymi okularami wzbudziły mój niemy zachwyt



A na załączonym obrazku: boss z kolegą, układającym dłoń i skinającym głową w geście tradycyjnego pozdrowienia.




*

Co ciekawe na koczkorskim targu napatoczyliśmy się także na polskie akcenty! Wygląda znajomo?





Jak to N. skwitował pół żartem, pół serio - “auta z Niemiec mają swoje drugie życie w Polsce, a trzecie - w Kirgistanie”

_________________
*** podczas samoizolacji nadrabiam czytanie relacji ;) ***
Właśnie się pisze: Chiny w 2 miesiące, czyli oczekiwania kontra rzeczywistość
Przeżyte, obfotografowane i opisane: Kirgistan, Uzbekistan, Tadżykistan - od Wysokiego Pamiru po Morze Aralskie

Jak tak się przyglądam to w tym Biszkeku chyba aż tak beznadziejnie nie jest. Przynajmniej Kino Rosja, Pałac Ślubów Muzeum Narodowe i cyrk wygladają niczego sobie.