Fly4free.pl

Nie wiem czemu Seattle.

Miasto zapomniane przez każdego, w Stanach, szczególnie przez turystów. Jak się mówi ze leci się na West Coast (Pacific Northwest Coast), to kończy się na Los Angeles lub San Francisco.

Pierwszy raz poczytałem o Seattle, na greckim forum lotniczym, jak ktoś tam leciał i zwiedził fabrykę Boeinga, i zostało mi w głowie, ze może warto tam kiedyś polecieć.

Aż do momentu kiedy kupiłem, niechcąco, bilet na koncert Pearl Jam w Atenach, w 2006.



Wtedy przyszła zaraza, która nazywa się grunge. Koszulka flanelowa, koszulki zespół które w moim ateńskim liceum były nieznane (brak Nirvany bo jakoś mi nie podpadli w guście) no i pierwsze kontakty z gitarą.

I tak przez 14 lat. To jedynie plan, który siedzi mi na głowie. Aż do momentu kiedy wygrywam voucher na noclegi o wartości 600 euro do skorzystania. Warunek? Trzeba skorzystać całość. A co najbardziej się opłaca? Stany.

Więc zbieram się, do najważniejszej rzeczy potrzebna do wyjazdu, wizę Amerykańską.



Spotkanie z pracownikiem konsulatu i szybka rozmowa

Powód wyrobienia wizy?
Transit na amerykańskich lotniskach oraz prawdopodobne wizyta w celach turystycznych.
Turystycznych? Nowy Jork, Miami, Las Vegas?
Nie, nie. Seattle.
A pracownik, pokerface, bo nie liczyła na taką odpowiedź.

Następnego dnia odbieram wizę, a na twitterze, redaktor Cichy z Radia357, reklamuje nową książkę, z ulubionego wydawnictwa Czarne, Grunge. Bękarty z Seattle - Piotra Jagielskiego.



Więć to znak, żeby kupić książkę i odpalić plan: Seattle 2024

West Coast gwoli ścisłości a nawet Pacific Northwest Coast

_________________


"Turysta to ktoś, kto już od przyjazdu myśli o powrocie do domu, podczas gdy podróżnik nie wie, czy w ogóle wróci"

Jeden z większych problemów jakich miałem z Seattlem, to wybór noclegu. Tak jak to w Stanach, nie ma jednego centrum jako tako, i obecnie szuka się noclegu w żonach “fentanyl free”.
Więć downtown odpada (i jak 2 razy wieczorem tam byliśmy mieliśmy rację że odpuściliśmy) i decyzja padła na Fremont jako młodzieżowa i hippie dzielnica.

Pierwsze koty za płoty, zabawa z drugimi. Jak tam dolecieć. Το nie Miami, Nowy Jork czy Los Angeles, gdzie w dobrych cenach loty są cały czas.

Niestety Berlin w dobrych cenach na KLM/Deltie lub AirLingus nam przepadły ale na ratunek przyszedł Icelandair i jego dobre ceny na Pacific Northwest Coast i w końcu ułożone mamy KTW-OSL-KEF-SEA-OSL-KRK



Mamy loty, pora zaplanować co i kiedy zwiedzamy.

Punkt nr 1, wiadomo to wycieczka po fabryce (szczerze bardziej po hangarze) Boeinga w Everett.

No i kolejny punkt, jak się dostać tam. Niby to blisko Seattle, niby to aglomeracja Seattle, niby Seattle uważane jest za najlepsze miasto w USA pod kątem komunikacji a 40 km przejazdu potrzebuje z 2 do 3h. W jedną stronę.



Szybka decyzja, klepiemy auto nie na jeden dzień (żeby się dostać do Kanady) ale na 2 żeby nie zmarnować pół dnia jazdy.

I tak mamy już prawie wszystko zaklepane. Inne atrakcje będą dodawane/odejmowane w zależności od pogody.

I tym wszystkim czekamy cierpliwie na nasz lot, w specjalnym dniu 9-11.

Dni szły spokojnie, sporo roboty, jako sezon wakacyjny, do czasu pięknego maila do Icelandaira.

Z powodu “problemów” nasz lot z Oslo do Keflaviku został odwołany i nasza idealna (i bezpieczna) przesiadka paru godzin zrobiła się ledwo 2 godzinna.

Icelandair, twierdzi ze to “minor change” i nie interesuje go.

Narada z @seba, co robimy. Monitoruje nasz lot Ryanaira od początku roku. Najdłuższe opóźnienie to 30 minut, czyli jak na standardy Oslo OSL do wykonania nawet.

Zostajemy z pierwszym lotem z Katowic do Oslo.

I tak docieramy do 11 września. Poranny flix do Katowic a my non stop na FlighRadarze zaglądamy czy wcześniejszy lot od naszego (do Forli) odbiega o czasie.

Chillujemy i już wiemy ze na 99% dolecimy o czasie do Oslo.

I tak się składa. Jesteśmy w OSL nawet przed czasem, do daje nam zapas czasu do skorzystania z salonki i najedzenia się na długie loty bez zarełka.

13:50 boarding do mojego pierwszego 757-300 w życiu.

Pierwsze wrażenie, linia Icelandair, umie w PR. Fajnie opisane samoloty z miejscami Islandii



Drugie wrażenie. Na Odina. Jaki ten samolot jest długi! Idzie się, idzie się i dalej nie ma mojego miejsca.

Ciekawe safety video (ponownie promujące Islandię)

I start. Trochę turbulencji na locie, i po chwili darmowy serwis pokładowy (czyli napoje). I ponownie, Islandczycy robią to dobrze.





Przylot do Keflaviku,



5h do zabicia a jako ze pogoda jest coś po prostu fenomenalna jak na ten kraj, spacerujemy do miasta na szybkie piwko (z Norwegii) i sushi (także z Norwegii).



Po dobrych godzinach spacerowania, wracamy do lotniska, szybka kontrola paszportowa i po chwili znowu pakujemy się do kolejnego 757, tym razem, ten który nas weźmie do Seattle.



Kontrola paszportowa szybka, i już za chwilę na głowie leci kawałek Pearl Jam


State of love and trust as I busted down the pretext

Mając wszystko załatwione, już można się skierować do naszego noclegu.

Google maps pokazuje ze trzeba kolejką z krótką przesiadką na autobus na Downtown. Jadąc kolejką i widząc pasażerów myślimy ze zapowiada się super miastem.

Do czasu kiedy wychodzimy na przystanek autobusowy i zdarzają nam realia amerykańskiego marzenia, fentanyl. I skutki tego. Zarazem na przystanku oraz w autobusie. I tak jedziemy do naszego noclegu, gdzie dostajemy kolejnego kopa.

Właściciel hostelu/hotelu zapomniał wysłać dane do otwarcia drzwiach do hostelu oraz także do naszego pokoju. Po 15 minutach dzwonienia wreszcie ktoś nam otwiera. Szybki check, zaliczamy pierwszego Seatlowskiego krafta i do spania.

Islandczycy, drobna literówka

_________________

Pierwsza pobudka w Seattle, pierwszy spacer w dzielnicy Fremont i pierwsza niespodzianka.

Jedyny pomnik Władimira Iljicza Uljanowa, znanego potocznie jako Lenin w USA.



Historia tego tego pomnika jest dość ciekawa. Zbudowany został przez Bułgara, urodzonego w Słowacji Emila Venkowa i postawiony był w Słowackim Popradzie w 1988, i stał tam ledwo 1 rok. W 1993 roku został transportowany do US i w 1995 postawiony w Fremontcie.

Pomnik Lenina stał się symbolem i obiektem ciekawości Fremont, odzwierciedlając ekscentryczną naturę tej artystycznej dzielnicy, której mottem jest Libertas Quirkas – wolność bycia ekscentrycznym. Podczas Tygodnia Dumy Gejowskiej posąg jest ubrany w strój drag queen.

Dzielnica faktycznie jest dziwna ale zarazem miła. Przypomina Exarhii lub lekko Poblado w Medellin. Sporo kraftowni, ciekawych lokali oraz niskie zabudowy. Idealne miejsce na szybką kawę i skierowanie się do Downtown gdzie, “czeka” na nas, nasze auto.





Pierwszy postój, w sumie niechcący bo mieliśmy dość autobusu, to magiczne logo Sub Pop. To znak, który każdy fan grunge musi kojarzyć. To niezależna wytwórnia płytowa założona w 1986 roku przez Pavitta i Ponemana. Zyskał sławę na początku lat 90. XX wieku po podpisaniu kontraktów z zespołami z Seattle, takimi jak Nirvana, Soundgarden i Mudhoney, które były czołowymi postaciami ruchu grunge.







Tutaj zlokalizowany jest sklep z pamiątkami (notabene jeden z dwóch miejsc w Seattle gdzie można dorwać grungowe pamiątki) a nowa siedziba wytwórnii jest kawałek dalej.

Naprzeciwko, Sphere i siedziba Amazona



oraz jego Sphere oraz 7 Aleja





i Met Tower.





Docieramy do jednej z siedziby Hertza, gdzie mamy zaklepane auto. Zwykła benzynówka, najtańsza na wskazaną godzinę.

Mała kolejka jest, biuro Hertza przypomina bardziej biuro Manolakis Rent-A-Car na krecie i dostajemy zonga, ze naszego auta nie mają.
A ze mają codziennie overbooking, nie mają aut, ale dadzą nam elektryka. Dziękujemy, ale nie przepadamy za motoryzacyjne hazardy, szczególnie jak mamy w planach Kanadę robić.

Pomoc prawie zerowa. Mamy sami dzwonić do innych Hertzów i koles nam zamyka okno, jak pracownik w budżetówce za PRLu bo pora obiadowa.

Po 30 minut, jak Deus ex Machina, wpada auto do oddania, nasza klasa, więć do kolesia mówimy, ze ma ogarnąć auto na tiptop i przekazać nam, bo mamy ważne spotkanie z Boeingiem. I tak robi i po paru minutach już kierujemy się do drogi, przy akompanii Nirvana.

Pierwsza rzecz jaką widzimy przy wyjściu z auta, to ogromne zielone pole a w nim ogromne zabawki dla dorosłych.





Wchodzimy do środka



Odbieramy bilety i jako ze mamy sporo czasu do zabijania, idziemy do sklepiku z pamiątkami







Wybór ogromny. Od zwykłych naklejek każdego możliwego samolotu który Boeing wyprodukował przez Starlinery oraz wojskowych helikopterów. Do tego modele, koszulki, bluzki, polskie klocki COBI oraz kubki/szklanki/kieloni.

Jeżeli ktoś chce spalić 500 USD w 20 minut, to idealne miejsce do tego.

Kierujemy się na observation desk gdzie mamy możliwość zobaczenia najnowszego dobytku firmy Boeing, 777X









Niestety oprócz niektórych samolotów czekających na odbiór, niczego ciekawego nie widzieliśmy żeby lądowało a kawiarnia nie działała żebyśmy jakiegoś krafta wypili.

Zbiórka się zaczęła do wycieczki. W wycieczce jest całkowity zakaz robienia wideo/zdjęć i dlatego cała elektronika musi zostać przy wejście. Broń tak samo, jakby ktoś miał ze sobą glocka.

Wiadomo jak w każdej wycieczce, obowiązkowe wideo do oglądania o historii Boeinga, jak powstał, jak działa oraz ponownie warunki wycieczki.

Po chwili wchodzimy do autokaru, który nas podwiezie do fabryki. W trakcie jazdy pokazane nam są hangary (każdy hangar dedykowany jest do jednego typu samolotu, 787 już nie ma bo składanie samolotów robi fabryka Boeinga South Carolina), testy ciśnieniowe silników/skrzydlów oraz benefitów dla pracowników (sic!).

Cała “wycieczka po fabryce” to pozostawienie nas w hangarze, w pkt widokowym i tłumaczenie jak działa montowanie samolotów.

Z ciekawostek który mi utkwiło, to ilość produkowanych Boeingów 737 w ciągu miesiąca. W sierpniu, to było 30-31 737 Boeingów w miesiąc a po przemianowaniu hangaru 787 na 737 wzrosłoby do 45 Boeingów a w 2025 do 50.

I tyle by było. Zero fotek, bo strach na “kradzieży patentów” (jakoś się nie przejmują ze posiadają fabrykę w Zhoushan w Chinach lub ze ich samoloty są sprzedawane po całym świecie) albo pokazanie bardziej z bliska jak wygląda montaż.

No nic, mamy jeszcze wejście do wystawy Boeing Future of Flight Aviation Center.



Co okazuje się mega rozczarowaniem.

Wygląda jakby mieli wolną salę i wrzucili tam co zostało lub znalezione z hasjoka.

Jak np. ogon 747-800



Destiny Module Exhibit

Moduł Destiny to szczegółowa, pełnowymiarowa makieta głównego laboratorium badawczego, w którym przeprowadzane są badania amerykańskich ładunków wysyłanych na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS).







Jedynie co ratowało, to wideo room, z historią Królową Powietrza, 747 Jumbo Jet.









Rozczarowani lekko, kierujemy się do knajpy, z krótkim postojem na zdjęcia przy hali Boeinga.



Lokal wybrany przy pomocy, google mapsa i opinni szczególnie pracowników Boeinga, i lądujemy w Zoey's Fried Chicken Sandwiches & Wings.

Wygląda spelunowato, ale porcje dobre, duże i tanie jak na warunki USA.



Tam się dowiadujemy, ze pracownicy planują ogromny strajk. I to bardzo szybko.

Spoiler alert, zaczęli strajkować następnego dnia, i wszystkie wycieczki do Boeinga zostały anulowane. Więc trafiliśmy dosłownie na Last Call.

Jako ze do wieczora sporo czasu zostało, zostawiamy auto i wracamy na Downtown, a szczególnie w okolicach, kolejnego znaku firmowego Seattle, Space Needle.

Seriale i filmy które były nagrywane tu, mają go na tle lub jako logo

Tak jak serial Grey's Anatomy



Lub w filmie z Meg Ryan i Tomasem Hanksem, Sleepless in Seattle/Bezsenność w Seattle



Wieża widokowa zbudowana w 1961 roku, z okazji wystawy światowej EXPO które odbywały się tam.











Dzielnica wokół Space Needle, jest fajna na spacer, można usiąść na trawniku, posłuchać kapeli które tam grają lub przejechać się Monorailem



Przed powrotem do noclegu, spróbowanie świeżego West Coast IPA





I powrót do Fremonta, jako ze rano jedziemy do Kanady

[travegeo][/travegeo]Uff…miałem się przelecieć do Seattle głównie po to, żeby odwiedzić muzeum Boeinga, ale odpuszczę. Dzięki za ratunek @Zeus

_________________

Muzeum Boeinga, jako tako nie istnieje. Muzeum Lotnictwa, w którym są prawie wszystkie samoloty Boeinga to owszem Ale to pózniej

@kubus95
Muzeum lotnictwa w Seattle, gdzie jest trochę samolotów Boeinga do obejrzenia, jest ciekawe i warte odwiedzenia (co nie znaczy, że warto specjalnie w tym celu tam lecieć) . Natomiast zwiedzanie wytwórni w Everett, która na mnie zrobiła duże wrażenie, pozostawia niedosyt, gdy się ją zwiedza jako odwiedzający. Myslę, że dla kogoś, kto interesuje się lotnictwem warto zwiedzić muzeum (Museum od flight) a Everett - do rozważenia.

Poranna pobudka, auto i kierunek na północ, do Kanady.

Drogi puste i piękne zalesione, zielone. Nie bez powodu, stan Washington nazywa się The Evergreen State.





Droga piękna, duża kawa (5x americano) jeszcze lepsza



i po 2h już jesteśmy na przejściu granicznym.

Powiem szczerze, tak wyluzowanego przejścia nie widziałem nigdzie, oprócz oczywiście z krajów w Schengen. Ludzie grają frisby na “zielonej granicy” lub oprowadzają psy lub robią pikniki.

Kontrola graniczna, także bardzo wyluzowana, 2-3 pytania, i witamy w Kanadzie.



I tak spokojnie dojeżdżamy do stacji kolejki, gdzie zostawiamy auto żeby się dostać do centrum Vancouver. I spotkać moją knajpę



Pierwsze wrażenia z Vancouver. Bardzo pozytywne. Jest inaczej od Seattle. Bardziej czyste, poczucie bezpieczeństwa o wiele lepsze, co jednak nie wyszło mi za dobrze.



Miasto nie jest aż tak popularne jak np. Toronto lub Ottawa, głównie to szybki postój wycieczkowców które płyną z USA do Alaski z małymi postojami na Zachodnim brzegu Kanady.





Jako ciekawostka, w Vancouver odbyła się zimowa Olimpiada w 2010, gdzie po raz ostatni skakał Adam Małysz (2x srebro) i jedyne złoto, to złoto Justyny Kowalczyk w biegach narciarskich.

Także “Simpsonowie” wygrali złoto w Curlingu w Olimpiadzie w Vancouver, ale to inna para bajek. Jest nawet pamiątka od Homera



Miasto widać ze dość nowoczesne. Budownictwo podobne do innych dużych miast USA.







I widać ze wszystko zawdzięcza dostępu do morza i rybołówstwa co przez lata, był głównym dochodem miasta.







Oraz zawdzięcza imigrantom



Pogoda jakoś nie jest idealna, więc staramy się nie oddalać od centrum, więc głównie spędzamy na West - End, oglądając start i lądowanie hydroplan gdzie łączą wszystkie wioseczki w zachodnim wybrzeżu Kanady oraz z Seattle











Największą atrakcją jaka była najbliżej nas, to Park Stanleya, po drugiej stronie mariny, więc tam się kierujemy.

Piękna marina, dziwne budynki







Oraz domki-statki prosto z opowieści Tove Jansson, Muminki



Stanley Park, to jedno z największych parków miejskich w Ameryce Północnej,



ale niestety pogoda nam nie pozwala do zwiedzania go, więc powstaje wspólna decyzja: pora na piwo.

Po drodze, śpiewając kultową piosenkę:

He's a lumberjack and he's OK
He sleeps all night and works all day



Dla niekumatych:

I robimy postój, ostatni miły w Kanadzie, w kraftowni Steamworks Brewpub, przy Waterfront.



Szeroki wybór kraftów, oraz super opcja 4 testerów za 12 CAD, a jak się kupi 2x4 dostaje się 10 testerów za 24 CAD. Taką matematykę to lubię.







Gadamy z @seba jaka fajna ta Kanada, jak tu wszystko pięknie, gadamy z barmanem, oglądamy zawody pokerowe w TV kibicująć zawodnizcze z Ukrainy, az do momentu wychodzenia z lokalu i braku mojego plecaka, który był cały czas koło moich nóg.

Sytuacja opisana była tu: skradziony-paszport-w-kanadzie-z-wiza-i-powrot-wylot-z-usa,766,178560

Więc na wielki plus to menager lokalu, która otworzyła monitoring do sprawdzenia czy zobaczymy złodzieja (nie) oraz za zafundowanie Ubera do konsulatu Polskiego.



I tym wszystkim, o wiele później, przekraczamy granicę lądowa z USA, kierujemy się do knajpy którą nam polecili strażniczy USA, na burgera, to Red Robina, gdzie spożywamy pierwszy nas ciepły posiłek dnia





I przed północą jesteśmy w hostelu, styrany ale ciut zadowoleni, ze nie utknęliśmy w Kanadzie.

Dziś to będziemy grungowo. Na to co przyjechaliśmy do Seattle.

Jako ze mamy jeszcze auto, to kierujemy się do Zachodniego Seattle, a szczególnie do “The Junction”.







Właśnie tam znajduje się niezależny sklep z płytami, Easy Street Records.





To znajdziemy dwa z najważniejszych graffiti sceny grunge z Seattle.



Pierwszy z nich, mural upamiętniający zespół Mother Love Bone i jego zmarłego wokalistę Andrew Wooda, został namalowany ręcznie przez basistę zespołu Jeffa Amenta, obecnie grającego w Pearl Jam.



A drugi to, mój ulubiony, wokalista zespołów takich jak Soundgarden, Audioslave oraz Temple of the Dog, Chris Cornell

Easy Street otworzyło swój sklep w West Seattle w 1988 roku, a później otworzyło kawiarnię/bar, w którym serwowana jest kawa, śniadania, lunche, piwo, wino i koktajle.

To miejsce jest największe skupisko gadżetów muzycznych. Od zwykłych płyt CD/LP









po T-Shirty



czy świece



Więc zadowoleni z miejscem, pytamy personel czy może dziś (wieczorem) odbędzie się jakiś koncert rockowy, jako ze jest sobota i super miejsce na piwko
Odpowiedź nas zbiła: Nie, przepraszamy, dziś odbywa się kinderball.

FFS!

Zwracamy auto (po małych perypetiach z paliwem) i kierunek, brązowy nektar, pierwsza kawa. I jak zawsze, omijamy Starbucksa do lokalnej kawiarni, która była w strzał w dziesiątkę.





Pogoda, jak to w Seattle, nie rozpieszcza, ale nie jest zła. Włócząc po mieście (w jednym kierunku, port) trafiamy na Teatr Moore.



Otworzył się w 1907 roku i jest najstarszym aktywnym teatrem w Seattle, organizującym różnorodne produkcje teatralne, koncerty i wykłady.

To tutaj zostały nagrane teledyski Alice in Chains' - Live Facelift lub słynny teledysk Even Flow z Pearl Jamu.

I tak docieramy do kolejny (nie grungowej) atrakcji Seattle Pike Place Market.







Otwarty na początku XX wieku, i jest jednym z najstarszych stale obsługiwanych rynków rolników w Stanach Zjednoczonych

Rynek jest zbudowany na skraju stromego wzgórza i składa się z kilku niższych poziomów znajdujących się poniżej poziomu głównego. Każdy z nich oferuje różnorodne unikalne sklepy, takie jak dealerzy antyków, komiksy i sklepy kolekcjonerskie, małe rodzinne restauracje oraz jeden z najstarszych sklepów z głównymi w Seattle.

Najważniejszy punkt Hali, to sklep rybny, z świeżymi połowami prosto z Pacyfiku.







Niestety, na słynne rzucenie ryb, nie trafiliśmy ;(

Ale na widok na promenadę owszem





Schodzimy na dole, do alejki Pocztowej (Post Alley).



Nazwa daje do pomyślenia, ze tam znajdziemy pocztę. Nie do końca. Znajduję się tam, jedna z najbardziej obrzydliwych atrakcji USA.

Ściana gumowa to ściana ceglana pokryta zużywaną gumą do żucia.





Długość ulicy z gumami, to prawie 15 metrów, a zapach tam jest tak dziwny oraz pomieszany, ze długo nie daje się tam odstać.





I dlatego kierująć się, na pierwszego krafcika dnia, przechodzimy obok pierwszego-drugiego Starbucksa na świecie.







Pierwszy sklep Starbucks, założony w 1971 roku, został pierwotnie zlokalizowany przy 2000 Western Avenue a ten jest z 1977 roku gdzie został przeniesiony jedną przecznicę do Pike Place z 1912 roku, gdzie od tego czasu jest w ciągłej pracy.

Kolejka na 2h żeby wejść do środka, więc wygrywa zimna IPkA

A po drodze, kultowy Cyclops



Tutaj spotykali się goście tacy jak członkowie Soundgarden, Eddie Vedder, Dave Grohl i inni legendy grunge. Na barze znajdziemy ząb Krista Novoselica, basistę Nirvany oraz także jeden z gitarowych kostek Jimiego Hendrixa.

Naprzeciwko, The Crocodile



Jest siódmy najlepszy klub w USA a Podczas początkowego 16-letniego biegu Croc gościł wiele znanych gwiazd, w tym Mudhoney, Nirvana, Pearl Jam lub Tom Morello

Piwko wypite, pora na “kolejne rozczarowanie” z tego wyjazdu, MoPOP lub znane jako Museum of Pop Culture





Budynek na zewnątrz przypomina Muzeum Guggenheima w Bilbao, i nie dziwne, bo ten sam architekt zaprojektował, Frank Gehry.

Muzeum jest podzielone na różne strefy, promujące kulturę popu, i przy okazji ciut grunge.

I jak grunge, to musi być posąg gitary





Dział najsłynniejszych gitar



Coś popowego

Jak strój, najgorszego Batmana w historii, z Batmana i Robina (z Clooneyem)

Darth Vadera





Najważniejszej, pop-grunge zespołowej



Czyli Nirvany!




Perkusja Dave Grohla











Oraz kolejnego słynnego mieszkanca Seattle, Jimiego Hendrixa







Ale, najlepsze miejsce, to drugie piętro, znane jako Sound Lab



To tutaj każdy może zagrać lub się nauczyć grać na instrumencie, od gitary, przez perkusje/piano aż po air guitar.



Sprawdzić jak działają efekty do gitary





Na końcu, pograć w roomie parę grungowych riffów.

Powiecie, ze to brzmi pięknie. Owszem. Ale nie przy ceny wejściowej, kiedy jest cena dynamiczna, a wejście jest 35 USD. To można się rozczarować. Ale przy darmowym wejściu jako “weteran wojska USA” to inna sprawa

Zegnamy "tragiczny" pomnik Cornella,



Sprawdzamy rozmiar buta naszego z Hendrixem



Szybka kawa, i na ostatni punkt wieczora.

Do jedno z najstarszych barów Seattle, Central Saloon

Do jedno z najstarszych barów Seattle, Central Saloon. Założony w 1892 roku słynie z elity grunge, która tutaj grała, tak jak Nirvana lub Soundgarden.







Lokal przypomina spelunę. I ją trochę ją jest. Toaleta jest idealnym przykładem tego. I kierownik przy drzwiach także.

Nie chce nas wpuścić na bazie dowodu osobistego z PL, bo nie wyglądamy na over 21. Ale po 5 minutach jak wracamy z skanem paszportu, nie ma problemu, nasz wpuszcza (notabene z moim dawnym skanem paszportowym).

Chcieliśmy wejść, bo to był nasz ostatni wieczór i odbywał się tu koncert grungowy. Przed nim, niestety, jako support grała laska, gdzie jej styl przypominał mieszankę Torri Amos, Bjork i kotach które szukają partnerów.

Ale kolejny zespół nagrodził nam "tortury"



Zmęczenie dał nam w kość, wracamy jednym z ostatnich busów, żegnając patologię fentanylową i wracamy do hostelu na ostatnią noć w USA

Ostatni dzień w USA. I przeznaczony do zwiedzania ostatniej atrakcji co miasto lotnictwa oferuje, The Museum of Flight.

Szybki spacer z widokiem na Space needle



szybki przejazd autokarem, po drodze ostatnie patologie fentanylowe oraz strajkujący pracownicy Boeinga i docieramy do Muzeum.



Pierwsza sala, poświęcona jest podróży kosmicznej,



z najważniejszym zabytkiem (i jedynym na świecie) pełnowymiarowym statkiem szkoleniowym NASA Space Shuttle















Ciekawe zrobione, z sporym interaktywnych opcji, tak jak symulator lądowań lub informacji jak wyglądały podboje kosmosu.

A w drugiej sali, to co każdy aviation geek kocha…







A w drugiej sali, to co każdy aviation geek kocha…

Pierwsze piękne cudo to B-17, które stacjonowało w Anglii w 1944





A obok, największe cudo mechaniki, Concorde





No i królowa powietrza, pierwszy nadający się do lotu B747, City of Everett. Jego numer rejestracyjny to N7470, a nazwa pochodzi od miasta Everett w stanie Waszyngton. Jego pierwszy lot odbył się 9 lutego 1969 r., a wycofano go ze służby w 1990 r. A na nim, loga wszystkich linii które skorzystali z Jumbo Jeta.





Niestety tego dnia 747, 727 i 787 były zamknięte do zwiedzania w środku, z powodu renowacji (peszek).

Ale za to, można było wejść do Boeinga VC-137B SAM 970, który był pierwszym odrzutowcem prezydenckim, który służył we flocie prezydenckiej w latach 1959-1996





I niestety, zobaczyć byłego prezydenta, Nixona



Były samolot United Airlines B727-100, oryginalny prototyp.





Prototyp Boeinga 737-100, wcześniej obsługiwany przez NASA pod nazwą NASA 515.



Oraz trzeci Dreamek jaki wyszedł z Boeinga



I jeden z 2 ostatnich DC-2 w kolorach TWA



Boeing B-29 Superfortress bomber “T-Square 54”



Helikopter Chinooka



F-14 Tomcat



No i latająca forteca, bombowiec B52



Myśląc ze to już koniec muzeum, decydujemy się przejść na drugą stronę, w celu odwiedzenia sklepu z pamiątkami, a tu ogromne zaskoczenie, bo tam muzeum jest 2 jak nie 3 razy większe od sali z samolotami.

Pierwsza sala, to wojskowe samoloty z II wojny światowej.



Od Spitfire, Messerschmitt , Curtis P40







Polski akcent



Oraz "ruski"



A na górnym piętrze wystawa poświęcona I Wojny Światowej



Niestety czas nas trochę gonił (do lotu Icelandaira) więc główną salę obskoczyliśmy dość szybko.







No i co zrobiło dla mnie największe wrażenie, sala Apollo z kapsułą/lądownikiem z misji Apollo 11.











Helikoptery z wojny wietnamskiej



A na koniec w "Czerwonej Hali" czyli pierwszej, pierwszej fabryce Boeinga



Historia powstania lotnictwa



Oraz plany podboju kosmosu



Po tym wszystkim, robimy szybki skok do sklepiku pamiątkami (niestety ceny nie zachęcają)



Szczerze, dla mnie to jedno z najlepszych muzeów w jakich byłem, a w tematyce lotniczej, to najlepsze muzeum lotnictwa w jakim byłem. Cena - jakość była po prostu idealna na to co nam oferowali. A położenie, bardzo blisko SeaTacu to idealne miejsce na szybki skok przy długiej przesiadce.

Szybki powrót na lotnisko, mini problemy z boarding passami (system Icelandaira robi w innym stylu niż bramki przyjmują), obiad na koszt Priority Passa, i nasz 757, Vatnajökull, już wita na tarmacu



Boarding



ostatnie widoki na na trzeci największy szczyt Washingtonu, Baker



Lot zaskakujący spokojny, większość przespana i idealne lądowanie



do momentu otwarcia drzwi. Tam przywitał nas zimni, chłodny wiatr Islandii. Niestety beż kurtki (ona została w Kanadzie), więc pierwszy mój widok, na postawiony autobus było, klastyczne, polskie, z serca, słowo na K.
A stewka, po Polsku: Witamy na Islandii...

Kontrola paszportowa szybka, po czesku, jako ze przygranicznyk był z FRONTEXu, i został zaskoczony ze znam czeski.

I tym wszystkim, na przedostatnim locie, do Oslo



zakonczę relację, zostawiając epilog wyjazdu