Fly4free.pl

Pisałem tu

kolej-kamerunska,580,176373&p=1747959#p1747959

Do Douali dojeżdżamy lekko opóźnieni, ale bez żadnej większej tragedii.

Przez chwilę podziwiam interesująco kolorowy dworzec



i kierujemy się na zewnątrz, żeby złapać lokalnego Ubera do naszego noclegu. Pierwsze wrażenie? W Douali jest okropnie duszno w porównaniu do Jaunde.
Drugie? Drogi są tutaj gorsze niż w stolicy.
A trzecie? Na ulicach panuje ogromny chaos, zwłaszcza w porównaniu do stosunkowo spokojnego Jaunde.

Nasz nocleg na najbliższe dni to lokalny Ibis w Douali. Pragniemy w końcu czegoś dobrego, europejskiego, po kilku dniach w buszu. Tutaj ogromne ukłony dla @novart za załatwienie nam noclegu w dobrej cenie.

Na miejscu dostajemy dwie dobre wiadomości. Po pierwsze, śniadania są dostępne już od 6 rano (a kolejnego dnia mieliśmy spotkanie z przewodnikiem o 06:30). Po drugie, ciepła i bieżąca woda dostępna jest 24h. Więcej do szczęścia nie potrzebowaliśmy.

Wstajemy o 6 i idziemy na śniadanie. Po trzydniowej diecie opartej na mielonce i jajecznicy z suszoną rybą, dostanie świeżo pieczonych bułeczek to luksus najwyższej klasy.

O 06:30 pakujemy się do busa i ruszamy do kolejnego hotelu, gdzie czeka na nas delegacja z Malabo.

Dziś kierujemy się na południe, a dokładniej nad najdłuższą rzekę Kamerunu – Sanagę. Tam, na wysepkach przy ujściu rzeki, znajduje się Rezerwat Szympansów Pongo-Songo, zarządzany przez stowarzyszenie Papaye.
Jego celem jest zapewnienie bezpiecznej przestrzeni życiowej dla naszych kuzynów hominidów oraz opieka nad młodymi, których rodzice padli ofiarą kłusownictwa.



Spotykamy się tam z pracownikami rezerwatu – lokalną kierowniczką (która przypomina Jane Goodall) oraz kapitanem. Tym razem pakujemy się do normalnej łodzi. Ba, nawet wiedzą, jak rozlokować nas wagowo, i dostajemy kapoki!

Po boardingu płyniemy do jednej z dwóch wysp. Po drodze mijamy „sanktuarium/szpital” dla szympansów, ale nasza trasa prowadzi na wyspę Songo.

Na wyspie Songo mieszkają nastolatkowie – to drugi klan, który jest już prawie kompletny, po tym jak wypełniła się wyspa Pongo.

Cumujemy, a nasz kapitan zaczyna wydawać szympansowe odgłosy i rzuca w kierunku wyspy jedzenie – owoce oraz lokalne pączki.

Po chwili wyłania się „samiec alfa”, który przejmuje pierwsze kąski.



Po chwili reszta klanu również wychodzi i zaczyna zbierać rzutki.










(Wiadomo, w relacji @cart fotki będą 2137 razy lepsze od moich).

Powiem szczerze – jestem bardziej zachwycony niż kiedykolwiek. To moje pierwsze spotkanie z szympansami na wolności, a nie przez kraty w zoo. Sorry, ale małpki w Angkor Wat czy Batu Caves to jak gołębie z kciukami.

Po chwili zostawiamy szympansy z Songo




i kierujemy się do wyspy Pongo.

Na wyspie Pongo mieszka około 30 dorosłych szympansów. To pierwsza rodzina, która zaczęła rozmnażać się na wolności, dlatego nie można już dodawać innych osobników – klan by ich odrzucił.

Niestety, te szympansy są bardziej kapryśne i doskonale wiedzą, kiedy pojawić się po jedzenie – dosłownie w momencie, gdy motorówka odpływa.
Widujemy ledwie jednego szympansa, a większość czasu spędzamy w motorówce, wypatrując ich na lewo i prawo. Jako że tour dobiega końca, wracamy do portu.

Mamy jeszcze trochę wolnego czasu, więc idziemy do pobliskiego kościoła.



To pierwszy katolicki kościół w Kamerunie, zbudowany przez niemieckich duchownych, a dokładniej przez Ojców Pallotynów. Do dziś miejscowość nazywa się Marienberg, co po niemiecku oznacza „Góra Maryi”.



Kościół jest prosty w środku, ale przytulny, z wieloma lokalnymi akcentami – na przykład bongo zamiast organów. Nadal odbywają się tu codzienne msze.






Wychodzimy na zewnątrz, łapiemy naszego przewodnika i pytamy, co możemy robić jutro, bo mamy dzień wolny. Chłopakom z Malabo najbardziej podobał się pomysł wycieczki do Limbé, Buea oraz zwiedzenia lokalnego targu z rękodziełem.
– Spoko, spoko, mam wasz WhatsApp, będziemy w kontakcie – mówi przewodnik. I tu popełniamy duży błąd… ale o tym innym razem.

Pakujemy się do auta i ruszamy do Edéi, gdzie zostawimy chłopaków, którzy jadą dalej na wodospady Kribi, a my wracamy do Douali.

Po drodze robimy krótki postój przy pladze XXI wieku –




czyli przy sprzedaży oleju palmowego.

Obok widzimy drzewa kauczuku.




Zostawiamy chłopaków i wracamy do Douali przez Most Japoma, znany również jako Most Niemiecki Edea (niestety, to strategiczny punkt i całkowicie zakazane jest robienie zdjęć). Wpadamy prosto w popołudniowy ruch.



Za poleceniem przewodnika lądujemy w Le Fouquet.



I to był strzał w dziesiątkę.

Opis całego miejsca znajdziecie tutaj: duala,469,180437

Od wielu miesięcy @zbyhu pisał mi, że jeśli będę w Kamerunie, obowiązkowo muszę spróbować Ndolé. Ndolé to kameruńska potrawa składająca się z duszonych orzechów, ndoleh oraz ryb, wołowiny lub owoców morza. Tradycyjnie podaje się ją z bananami, bobolo lub miondo (kameruńska potrawa z fermentowanego, mielonego manioku zawiniętego w liście).



Najedzeni na maksa, żegnamy się z przesympatyczną kelnerką oraz właścicielką i postanawiamy wrócić do hotelu pieszo, po drodze robiąc pamiątkowo-kulinarne zakupy.

Trafiamy do mini marketu i piekarni. Patrząc na nazwę, śmieję się, że to jakiś niedorobiony Zeus.



Po chwili @novart woła mnie, żebym wszedł ponownie i sprawdził typka za ladą, bo nie wygląda na Francuza. I tak, zupełnym przypadkiem, trafiam na honorowego konsula Grecji w Kamerunie, który prowadzi francuską piekarnię z greckimi literami.

- Do roboty tu przyjechałeś? (chodzi o Kamerun)
- Nie no. Nie.
- To może delegacja?
- Też nie.
- E, no to 100% love imigrant! (jest takie przysłowie w Grecji: Ερωτικός μετανάστης / erotikos metanastis – zakochany imigrant)
(po sprawdzeniu Tindera, gdzie mógłbym powiedzieć, że tak) Też nie.
- To w takim razie jak?!
- No, turystycznie.
- Kto normalny przylatuje na turystykę do Kamerunu?

Gadamy chwilkę i robimy zakupy w Sparze



i wracamy do hotelu na odpoczynek po całym dniu w trasie.

Technicznie mieliśmy lecieć do Bangui, ale nasz kochany (s)Camair postanowił, że lepiej, żebyśmy zostali dłużej w Kamerunie. Dlatego kierujemy się do kolejnego regionu Kamerunu – Południowo-Zachodniego. Profil w Nomadmanii trzeba wypełnić nowymi regionami.

Parę dobrych kilometrów, przy złych/tragicznych dziurach.



Kierując się na zachód, z każdym kilometrem zmienia się lokalny krajobraz. Nie chodzi o naturę, ale o ludzi.

Reklamy francuskie zmieniają się na angielskie, co paręset metrów pojawia się reklama lokalnych ewangelistów/anglikanów i umundurowanych. Ci ostatni są ciężko uzbrojeni i bardziej przypominają wojsko.

A wszystko to spowodowane jest wojną o niepodległość/autonomię anglojęzycznej części Kamerunu:

https://www.theguardian.com/global-deve ... ehind-bars

Nawet parę godzin przed naszym przyjazdem miał miejsce atak nigeryjskich paramilitarnych Fulani na żołnierzy Kamerunu.

Oraz przyszłe wybory prezydenckie (czyli gwarantowana wygrana lokalnego despoty, Paula Biya, który rządzi nieprzerwanie od 1972 roku – od czasów zjednoczenia dwóch Kamerunów w Zjednoczoną Republikę Kamerunu).

https://stooq.pl/n/?f=1659531

Po ponad godzinie jazdy pojawiają się pierwsze problemy z naszym fixerem – dokładnie na skrzyżowaniu w miejscowości Mutengene. Tam kierowca jest zaskoczony, że mamy jechać do Buéi, bo podobno nie było to uzgodnione. Niestety – stety, uzgodnione było, ale ustnie, a nie na papierze czy WhatsAppie.
Szybki telefon do „kierownika”: „Spoko-spoko, możecie jechać, ale musicie dać kierowcy tipa na paliwo” (mowa o dodatkowych 30 kilometrach). Szybka narada – 20-30 euro na 6 osób to pikuś.

Buéa to stolica Regionu Południowo-Zachodniego oraz dawna stolica niemieckiego Kamerunu. Leży na zboczach wulkanu Kamerun, na wysokości 1500 m n.p.m., co tworzy piękny i przyjemny klimat w porównaniu do dusznej Douali.

Znajduje się tu Uniwersytet w Buéi, a także liczne firmy IT, tworząc mini „Krzemową Dolinę”.
Jeden z najważniejszych punktów miasta to jedyny pomnik Otto von Bismarcka, który istnieje do dziś na Czarnym Kontynencie.



Obok pomnika znajduje się pierwszy budynek poczty w Kamerunie.





Nothing fancy, nothing great.

Oraz pomnik zjednoczenia Kamerunu.









Niestety czas nas trochę goni, więc odpuszczamy pobliskie wodospady i kierujemy się na Atlantyk.

Najważniejszą gałęzią lokalnej gospodarki Buéi, obok branży IT, jest uprawa herbaty.
I to widać na ogromnych polach, które się tam roztaczają.














Niestety pogoda nie pozwala nam zobaczyć najwyższego szczytu Kamerunu, który do dziś jest czynnym wulkanem.





Ostatnia erupcja miała miejsce w 2012 roku, ale ważniejsza była ta z 1999 roku, kiedy lawa zatrzymała się zaledwie 200 metrów od morza – do dziś można zobaczyć jej fragmenty.









Fauna szybko wróciła do dawnych nawyków, anektując glebę lawy.



Z licznymi ananasami i papajami, które zaczęły rosnąć dziko.





Widoki przypominają te z Wysp Kanaryjskich, gdzie lawa styka się z ziemią nad oceanem.

Tak jak pobliska plaża Seme.









Tam odpoczywamy przy świeżych kokosach.



Przed powrotem do Douali zatrzymujemy się na plaży w Limbé. To nad tą zatoką (Zatoka Ambas) w 1882 roku Stefan Szolc-Rogoziński założył polską kolonię, kupując wyspę Mondoleh od lokalnego wodza za czarny tużurek, cylinder i trzy skrzynki dżinu. Niestety kolonia nie potrwała długo – w 1884 roku, kiedy na te tereny przybyli Niemcy i Anglicy, Rogoziński oddał ją Anglikom.
(Polecam podcast Miłosza Szymańskiego o polskiej kolonii w Kamerunie: „Wyprawa do Kamerunu. Kolonializm po polsku 2” // Za Rubieżą - 318 - https://open.spotify.com/episode/4Hsvyke3tbKi1xaIkOLAkP)

Postój na kolację robimy nad plażą Boucareau. W sekundę zostajemy zaatakowani przez lokalnych naganiaczy knajp z rybami oraz przez kaznodzieję, który krzyczy do nas i rzuca (chyba) wodą święconą.

Wybór ryb i owoców morza jest ogromny.











Targujemy ceny, ilości i idziemy do naszego stolika nad wodą.



Niestety, plaga każdego dużego miasta w Afryce jest widoczna i tu – ogromne ilości śmieci porzucone na brzegu.





Rybki i owoce morza przychodzą na czas. Langustynka – palce lizać! (Tak bardzo, że poszliśmy osobiście podziękować kucharce).









Po powrocie do Douali fixer nagle rzuca nam bombę – tip dla kierowcy ma wynosić minimum 50 EUR. Wyśmialiśmy go, nazywając złodziejem, i wróciliśmy do piwkowania ostatniej nocy w Kamerunie.

Wielką ulgą przyjmujemy ofertę darmowego transferu z hotelu na lotnisko. Ceny taksówek z aplikacji nie są wysokie, ale łatwiej, gdy nasza szóstka jedzie jednym transferem.

Po śniadaniu kierujemy się na lotnisko przez (o dziwo) niezapchane miasto i chwilę później jesteśmy już pod terminalem międzynarodowym.

Szybkie ostatnie zakupy


(nie mogłem wyjechać bez koszulki reprezentacji Les Lions Indomptables / Niezwyciężonych Lwów)

Odstajemy swoje w kolejce do odprawy RwandAir



i z boarding passem w ręku ruszamy w poszukiwaniu świętego Graala – salonki.



Jak na największe lotnisko kraju, to pozostawia wiele do życzenia. Brak klimatyzacji (po kilku minutach byłem dosłownie mokry od wilgoci), brak kierunkowskazów prowadzących do salonki czy nawet do gate’ów.

W końcu znajdujemy naszą. Dostaję groźbę wezwania policji za robienie zdjęć (więcej tu: opisz-swoj-pobyt-w-saloniku,15,117643&p=1749664&#p1749664), więc wracam pod gate do chłopaków, którzy nie mieli dostępu do salonki.

Boarding o czasie, lot o czasie, serwis taki sobie, ale widoki za to piękne przy zniżaniu do Bangui.


Demokratyczna Republika Konga


Rzeka Oubangui, dzieląca DRK i RŚA


Bangui

Touchdown. Muszę przyznać, że pierwszy raz widzę tak fatalnej jakości pas startowy, i to w stolicy kraju.





Po chwili dostrzegamy samoloty zaparkowane na płycie lotniska. Żaden z nich nie jest pasażerski – wszystkie należą do różnych organizacji NGO, które pomagają w utrzymaniu tego kraju.





Szybka kontrola sanitarna (sprawdzenie, czy mamy żółte książeczki ze szczepieniami, szczególnie na żółtą febrę) i zostajemy skierowani do terminala na kontrolę paszportową.



Zaskakująco, kontrola przebiega bardzo sprawnie. Spodziewaliśmy się, że będą nas długo trzymać (wiza była wyrobiona w ambasadzie Francji, a nie w RŚA), ale miła niespodzianka – wszystko poszło szybko. Jedyny minus to mini zig-zag ze sprawdzaniem dokumentów, ale i to odbyło się bez większych problemów.

Spotykamy tam naszego fixera, Williama. Powiem szczerze – gdybym zobaczył go w lesie z kałachem, to przysiągłbym, że to lokalny watażka. Kawał chłopa. Dogadujemy się na spotkanie wieczorem i ustalamy plan na najbliższe 2–3 dni.

Po wyjściu z lotniska



zderzamy się z realiami tego kraju i tym, co nas czeka.

Kraj od 2012 roku jest w stanie permanentnej wojny domowej.



Siły rządowe RŚA wspierane przez ONZ (MINUSCA), Rwandę, paramilitarne oddziały (tfu) Rosji (grupa Wagnera, Rosyjski Ruch Imperialny, Czarni Rosjanie, Azande Ani Kpi Gbe – „Zbyt wielu Azandejczyków zginęło”, czyli wagnerowska grupa ludu Azande z RŚA) walczą z licznymi innymi ugrupowaniami. Do dziś nie wiadomo, ile osób zginęło, a cały kraj żyje w permanentnym chaosie.

Chaos jest tak wielki, że w całym kraju jest tylko 23 810 km dróg, z czego jedynie 643 km to asfalt. A przecież krzyżują się tu główne autostrady kontynentu – Lagos–Mombasa oraz Trypolis–Kapsztad.

Były nawet plany budowy linii kolejowej z kameruńskiego portu Kribi do Bangui, zaproponowane w 2002 roku, ale na tym się skończyło.

RŚA jest jednym z pięciu najbiedniejszych krajów świata. Pomoc humanitarna to jedyna rzecz, która pozwala na jego funkcjonowanie.





Zameldowujemy się w naszym „Sofitelu”





Delektujemy się lokalnym piwem z widokiem na DRK



Chłopaki kupują leki od ulicznego Jerzego Zięby.

Tutaj czeka nas pierwsze zaskoczenie – sześciu białych spacerujących razem i rozmawiających po słowiańsku to automatycznie… Rosjanie.
A tu „zdrastwujtie”, a tam „priviet”, a jeszcze dalej „spasiba”. Hitem był gość, który podszedł do nas i zaczął całować nasze ręce i nogi. I do dziś nie wiemy, czy dziękował „ruskowom” (tfu) za uratowanie kraju, czy po prostu nauczyli go, że jak pocałujesz nogi, to dostaniesz 1000 XAF.

Próbujemy skorzystać z toalet w „ruskim domu”, ale niestety nam nie pozwalają.



Na kolację zamawiamy rybę z rzeki Oubangui, kupujemy lokalne nalewki (ananasową, kawową i pomarańczową) na pobliskiej stacji benzynowej. Spotykamy ponownie ekipę z Kamerunu, Williama oraz lokalne prostytutki, które „zajęły” część leżaków przy naszym basenie.

Pierwszy wieczór w RŚA kończy się degustacją nalewek i wykładem naszego lekarza pokładowego o chorobach wenerycznych.

PS1. Nikt nie oślepł od nalewek.
PS2. Nikt nie skorzystał z usług prostytutek.

No tak, skoro lekarz od serca to na chorobach wenerycznych musi się znać

W przerwie relacji podrzucę cos do obejrzenia (nasz hotel czasami w tle, szczególnie pod koniec). Na youtube jest masa dobrych reportaży o wojnie w RSA, ale niewiele o zwykłym życiu miejscowych. Ostatni znalazłem taka perełkę:

Maly spoiler alert a jednocześnie przykład poziomu cen na miejscu: dłubane drewniane canoe kosztuje prawie 400 usd. Sredni roczny dochód w kraju to 520 usd.

_________________
Yukon - tworzy sie
Azerbejdżan - zakończona

Laponia | Komory | Bahrajn | Senegal | Santiago de Chile | Guca | Ladakh | Palestyna | Athos | Ziemia Ognista | Syberia zimą

Instagram: @podruuznik

I parę fotek z poprzedniego późnego popołudnia – widok z okna na Kongo i rzekę Oubangui (można dać muzyczny podkład What a Wonderful World – Louis Armstrong).









Trzeba naprawdę przyznać, że dawno nie miałem tak pięknego widoku z okna hotelowego. A trochę takich już widziałem.

Wróćmy do drugiego dnia w RŚA. Niestety przez (s)Camair nasz dwudniowy plan szlag trafił, i dla mnie oraz @Apocalipse została opcja tylko jednego dnia wspólnego zwiedzania z chłopakami. Do wyboru były wodospady Boali lub spotkanie z Pigmejami Mbaïki i pokaz zbierania miodu przez nich.

Wybieramy opcję Pigmejów, no bo wodospady jeszcze nie raz zobaczymy.

Pakujemy się do busika (hotelowego) i kierujemy się na zachód od Bangui. Jest rano, więc mamy okazję zobaczyć, jak żyją lokalsi – spokój mieszkańców przeplata się z obecnością NGO oraz paramilitarnych Wagnerowców.

Droga do Pigmejów bardzo spokojna, asfalt przez większość czasu, a jedyna kontrola żandarmerii polega na tym, że musieliśmy wysiąść i pokazać twarze wojskowemu.

Po dwóch godzinach docieramy do wioski. Przy wejściu widzimy świeżo zbierany pieprz.



Przy wejściu do lasu czeka nas ludność, która serdecznie nas wita.




Oraz ich wódz, który zaprasza nas do swojej wsi.




Po pokazach tańców:










zapraszają nas na pokaz zbierania lokalnych produktów (podobnie jak w Dja w Kamerunie).





oraz zbierania miodu z dzikich pszczół.




Szczerze mówiąc, oczekiwałem czegoś więcej – miał być zbiór miodu, a okazało się, że to tylko pokaz jak to robią, bez miodziku. Może dlatego, że już widziałem Pigmejów w Dja.

No ale nie ma tragedii. Wioska nas żegna:



Naszemu przewodnikowi dajemy bojowe zadanie – ma znaleźć lokal z zimnym piwem, ale nie w Bangui.

Myśli, myśli... i już wie, gdzie może być.

Pakujemy się do naszego busa. Po drodze kilka postojów przewodnika (kupuje tanio lokalne produkty, żeby sprzedać je drożej w mieście). Na jednym z przystanków zauważamy, że kobieta na straganie sprzedaje banany. Dajemy przewodnikowi 1000 XAF (prawie 7 PLN), licząc, że dostaniemy kilka kiści. Okazuje się, że wykupiliśmy cały zapas (kilka kilogramów bananów), a jeszcze dostajemy resztę reszty.

Banany pyszne, bardziej bio nie mogły być. Minus? Okna busa się nie otwierają, więc nie można poczuć się jak w Mario Kart, rzucając skórki bananów na drogę.

Przewodnik dotrzymuje słowa – piwo jest zimne, a widoki ciekawe.



Na drodze dzieją się rzeczy nietypowe – pick-upy przewożą trumny, obok motocykle i przepełnione busiki. Jakbyśmy oglądali Mad Max: Bangui Edition.

Chwilę później widzimy mnóstwo busików przepełnionych ludźmi ubranymi w identyczne kolory, jadącymi w stronę Bangui.

Pytamy przewodnika, o co chodzi.

– A no wiecie, dziś są derby w Bangui – Red Star vs. SCAF.

A o której?

– O 15, bo później nie mogą grać – stadion nie ma świateł.

Szybka decyzja – jedziemy na pierwszą połowę!

Podjeżdżamy pod główny stadion Bangui – im. Barthélemy Bogandy, znany jako Stadion Narodowy.

Zaskoczeni, że grają na tak dużym obiekcie, ale to przecież derby, więc może...

No cóż, wszystko to jedno wielkie Radio Erywań.

Po pierwsze – derby odbywają się na boisku lekkoatletycznym obok stadionu narodowego.

Po drugie – wszystkie mecze ligi RŚA są „derbami Bangui”, bo cała liga to Ligue de Bangui, a wszystkie drużyny pochodzą właśnie stamtąd. C’est la vie.

Kupujemy bilety na żyletę, bo taniej (500 XAF – 3 PLN).



Boisko w stanie tragicznym, mecz przeciętny:



Jeden z naszej ekipy próbuje zwerbować piłkarza do pewnej polskiej drużyny, wzbudzając mieszane reakcje – od buczenia po śmiech.



Tak jak było ustalone, po pierwszej połowie uciekamy do kolejnego punktu – najstarszego budynku w Bangui (i chyba całej RŚA) – Katedry Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia, czyli mama dâ nzâpa w języku Sângô.




Budynek typowy dla francuskiego kolonializmu – duży, zadbany.

To tutaj w 1977 roku odbyła się koronacja drugiego prezydenta RŚA, Jean-Bédela Bokassy, na cesarza Bokassa I, który przemianował Republikę na Cesarstwo Środkowoafrykańskie.

Ostatni punkt dnia – zakupy na lokalnym targu rękodzieła.

Kolacja i ostatnie wspólne picie destylatu ze stacji benzynowej w lobby.

Ile kosztują wakacje All Inclusive w wiosce Pigmejów?

https://dja.cm/anglais/accueil.php

CFA 97.000/ € 147,88 za dzień

Dziś mój ostatni dzień w RŚA.





Jako że lot jest koło południa, udało nam się jeszcze wcisnąć dodatkową atrakcję przed wylotem – wycieczkę łodzią po rzece Oubangui.


Jedna z najpiękniejszych flag krajów, jakie widziałem

Jako że „przejście graniczne” było nieotwarte, idziemy na mały city tour po Bangui w poszukiwaniu apteki, która ma coś więcej niż tylko plastry i aspirynę. I o dziwo, znajduje się ona w Honorowym Konsulacie Hiszpanii. Niestety dwóch z naszych coś „połapało” i nasze apteczki nie miały wystarczająco mocnych antybiotyków. Szybka konsultacja naszego lekarza pokładowego – czy leki są dobre, czy można je mieszać z alkoholem – i wracamy do baru, gdzie czeka nas łódź.

I to nie byle jaka piroga. Motorówka. Dwupiętrowa (nikt nie odważył się wejść na górę). Z KAPOKAMI!



Dziś niedziela, więc na wodzie trochę ruchu (łowienie ryb, przewóz osób, kontrabanda), a na wybrzeżach też sporo się dzieje.



Fajna wycieczka, taka na chilloucie.

Można było zobaczyć, jak żyje dyplomacja w Bangui.





Pozostałości jakiegoś lokalnego Titanica.



Dopłynąć (ba, być nawet parę stóp od Demokratycznej Republiki Konga).





Niestety @cart zepsuł zabawę, twierdząc, że nie można tego zaliczyć jako nowy kraj według Nomadmanii.

Oraz zostać pozdrowionym przez lokalsów w bardzo „intymny sposób”.

Wracamy na ląd, dziękujemy kapitanowi i kierujemy się na lotnisko, gdzie ja z @Apocalipse żegnamy się z resztą ekipy i przechodzimy wszystkie bolączki lotniska – kontrole bezpieczeństwa/dokumentów – żeby odpocząć przy ostatnim lokalnym piwie z widokiem na Wagnerowców.



Lotnisko jest kultowe. Na tablicach, gdzie na całym świecie pokazują odloty, tutaj wyświetlają klasyfikację angielskiej Premier League. Niby są dwie bramki, ale jedna nie była otwarta od czasów Cesarstwa. No i można kupić czapkę zimową z flagą RŚA.

Ethiopian przyleciał przed czasem (nawet dostaliśmy maila w dniu wylotu, że lot odleci 30 minut wcześniej), lot spokojny, dobre papu. Specyfika tego lotu to pasażerowie – niezły miszmasz ludzi, jakich można spotkać w takim kraju, ale fajnie to opisał @Apocalipse:
„Fajny w sumie lot: grupka księży, nasi wschodni przyjaciele, Arab odprawiający modły na dywaniku z Ethiopiana oraz Hindus-karzeł.”



W Addis żegnam się z @Apocalipse, który leci do Europy. Ja kieruję się do kontroli paszportowej, po kartę SIM i do zaliczenia nowego kraju.



Check-in w hotelu Ethiopiana.



I pora się spotkać z innym forumowiczem.

Abisynia, Henry!



„Abyssinia, Henry” – była to „wypowiedź-pożegnanie” lekarzy z serialu MASH oraz nazwa ostatniego (i jednego z najlepszych) odcinków 3. sezonu.

https://en.wikipedia.org/wiki/Abyssinia,_Henry

Tak z ciekawości, kiedy można zaliczyć?

_________________

O jest lista

https://nomadmania.com/minimal-visit/

Leaving the port area, even a little bit, is accepted as a visit – accepted by 60% even in the most minimal departure from the port. This contradicts the stricter principle of railway and vehicle travel, however, the argument can be made that boat travel by definition is often ‘freer’ and outdoors, and results in a better understanding of a place.

In the event that there is no established port area, ‘putting a foot’ on the region when disembarking the vessel is considered a minimal visit.

Stopę postawiłem na lądzie (na leżąco, ale stopa to stopa), ale to była wysepka w RŚA: https://maps.app.goo.gl/U8jy5o4JdxQF7mwE9

@Zeus
w żadnym przypadku nie zaliczone. @cart ostrzegał, że wyspa rzeczna jest po stronie RŚA - wbrew twierdzeniom zalogi łajby - a lokalizacja na twojej mapce to potwierdza.

Post scriptum do poprzedniego posta.
W kontroli paszportowej w Addis koleś sprawdza mój paszport, mówi „Polska”, a potem rzuca: „U was tak niebezpiecznie tam, nie jak u nas.”
Zatyka mnie, chcę mu powiedzieć, że u nas Kaszuby czy Ślązacy nie rozpoczęli żadnej wojny o niepodległość jak w Tigraju, ale przytakuję mu. Niech się chłop cieszy.

Jedna z fajnych rzeczy na forum Flaja to to, że jest spora szansa, że spotkasz kogoś znajomego w różnych zakątkach świata, i Addis to nie wyjątek. Przy wyjściu z busika @JanuszOnTour czekał cierpliwie, aż dotrę do hotelu.



Check-in dość kuriozalny. Trzy biurka, jakaś kolejka jest, ale mało kto ją respektuje. U mnie jest tak samo. Już gotów jestem dać paszport i kartę zakwaterowania, a tu znienacka wyskakuje Kameruńczyk Fulani z tymi samymi dokumentami oraz banknotem 20 USD w środku.

Pani mnie przeprasza, mówi, że on był pierwszy, ale ja mam to gdzieś – niech idzie.

Dostaję kartę, vouchery na jedzenie i kieruję się do wind. A tam wkurzony Fulani, bo nie wie, jak się obsługuje windę (a stał dobre 10 minut).

Karma is a bitch, habibi.

Zostawiam graty w hotelu, część papierów i wracam do Janusza, żeby pokierować się do lokalnego baru na zimny trunek.



Wieczór spędzamy przy lokalnym browarku. Nie Habesha, lecz Saint George, a tu ciekawostka – pani wymawia nazwę tego piwa jako „Ai Giorgi”, dokładnie jak po grecku. Dziwi mnie to, ale zimne piwo i wymiana tekstów o tym, co kto robił, są ważniejsze.



Umawiamy się na następny dzień na wspólny spacer po Addis.

Po tragicznym śniadaniu kieruję się do hotelu Janusza, gdzie rozpoczynamy nasz poranny challenge – znaleźć kawę, zarówno do picia, jak i do kupienia.



Nie mógłbym odpuścić okazji, żeby nie spróbować lokalnej parzonej kawy po etiopsku. Razem ze słynnym słodkim popcornem.



W sumie jedyną atrakcją, którą zaliczam w Addis, jest Katedra Medhane Alem. Budowę katedry rozpoczęto w 1924 r., a ukończono w 1931 r. Jej budową i stałym nadzorem budowlanym zajmował się cesarz Haile Selassie. Ze względu na swoje rozmiary, a zwłaszcza imponującą skalę i okazałość, główna sala może pomieścić ponad 5000 osób jednocześnie.

Niestety jesteśmy parę dni po Etiopskim Bożym Narodzeniu (świętują według kalendarza juliańskiego, czyli 7 stycznia), więc świątynia jest nieczynna i zostaje nam spacer dookoła kościoła.





Spacerujemy i szukamy sklepu (supermarketu) w celu kupienia kawy. Piękne budynki, ale kawy (w ziarnach) ni ma, albo są tylko w opakowaniach 0,5 kg i drogo.



Wchodzimy do ostatniego marketu, który reklamuje się jako hipermarket. Faktycznie jest to duży market (jak na ich warunki), ale hipermarket to nie jest. Bardziej bym powiedział – duży PSS Społem.

Są pamiątki, dość kontrowersyjne.



No i najważniejsze – małe torebki kawy z ziarnami!



Robimy dość dużą sensację wśród pracowników – przychodzą i pomagają nam w szukaniu torebek z ziarnami. Dość komicznie to wyglądało. A szczególnie, gdy Chińczyk przyszedł po nas i zrobił borutę, że nie ma 20 torebek tej kawy, widząc nas z kawą w koszykach.

Idziemy do kasy i tu dostaję największego mindducka. W Etiopii największy banknot to 200 birr, więc do zapłacenia rachunku około 4000 birr potrzeba ciut sporej ilości banknotów. W trakcie podawania hajsu do kasjerki pakujący mnie pyta, czy jestem z Grecji. Ja zaskoczony mówię do niego, że tak, ale skąd wiedziałeś? „A no, słyszałem, jak liczyłeś banknoty po grecku, bo w szkole mieliśmy grekę.” Mózg rozjechany…

Graty zostawiamy u mnie w hotelu i poszukujemy knajpy na mój pierwszy prawilny etiopski obiad oraz ostatni Janusza. Wpadamy do Habeshy 2000 (którą opisywałem tu: jedzenie-obok-lotniska-add-w-addis,476,180333).



Obżarci na maksa wracamy na szybki odpoczynek w hotelach przed naszym wykwaterowaniem i skierowaniem się na lotnisko.

Tam o mało co nie rozwalili mi ręki lokalsi przy pierwszym sprawdzeniu bagażu (ręka mi się zaklinowała między roletami, bo ludzie tak się pchali, że w końcu musiałem ich kopać, żeby mnie przepuścili). Po sprawdzeniu przez lekarza powiedział, że to nic, mogę iść, a nawet mogę im tipa zostawić. Dostał słowny tip, i po chwili spotykamy się ponownie z chłopakami, którzy wrócili z Bangui. Obgadujemy, co mnie ominęło w Bangui, przy drinkach i pakujemy się do Ethiopiana, który nas dowozi do Warszawy.

Lot spokojny, większość przesypiam/oglądam jakieś seriale, byle czas przeleciał i dostać się do Wawy, gdzie żegnam się z chłopakami i kieruję się na pierwsze prawilne piwo po dwóch tygodniach detoxu.



Ostatni lot do Krakowa także spokojny, i okazja, by pooglądać Tatry przy czystym powietrzu nad Krakowem.



I tak, odbierając bagaż w Krakowie, kończy się moja pierwsza prawilna podróż po Afryce. Ale będzie jeszcze słowo końcowe o wyjeździe.

Ja mogę tylko potwierdzić (dla potomnych), że kawka była bardzo smaczna.

_________________

No to i słowo końcowe.


Tak jak pisałem na początku, dla mnie Afryka to terra incognita. Oczywiście, byłem w Tanzanii (ale to bardziej turystyczna Afryka) oraz w Mauretanii, Maroku i Algierii (ale to z kolei Maghreb).

Kamerun może jako tako obił mi się o uszy, coś tam wiedziałem i tyle. Parę lat temu nie było opcji, żebym powiedział cokolwiek o tym kraju.

Ale o Republice Środkowoafrykańskiej to już na 1000% nie wiedziałbym, co powiedzieć. Kraj, który mógł być potęgą w Afryce ze względu na swoje położenie – dokładnie w centrum kontynentu – dziś jest jednym z najbiedniejszych państw świata, funkcjonującym niemal wyłącznie dzięki pomocy NGO.

Zupełnie inaczej spojrzałem na ten kraj po przeczytaniu świetnej książki od mojego ulubionego wydawnictwa Czarne: Karawana kryzysu. Za kulisami przemysłu pomocy humanitarnej (https://czarne.com.pl/katalog/ksiazki/karawana-kryzysu), która pokazuje, jak funkcjonuje wiele krajów dzięki ogromnej patologii w systemie pomocy humanitarnej.

Czy mi się podobało? TAK. Byłem przygotowany na najgorsze, a wyszedł z tego naprawdę dobry wyjazd. Wyjazd z podtytułem: Kochanie, nie będzie mnie dwa tygodnie, bo mamy męski/chłopski wypad.

Sporo śmiechu, dobre cytaty i niesamowity flow.

Niestety, przez ten wyjazd zaraziłem się Afryką i wiem, że w 2026 roku tam wrócę. Czy to będzie Angola, VFA, czy jakiś inny dziwny kraj – zobaczymy.

Dziękuję wszystkim za czytanie mojej relacji oraz Lufthansie za „prezent” 600 euro i dofinansowanie mojego wyjazdu do Ameryki Środkowej w tym roku.

Wielkie dzięki za wspólny wyjazd @novart @kamo375 @Apocalipse @sko1czek @pbak @pawfazi @cart @JanuszOnTour
Myślę ze wyjazd nie byłby tak udany jakby nie wy.

A na koniec, święte słowa mędrca z Kamerunu. Odpowiedz na każde pytanie to:

Tak
Trzy

Hehe, jak już kiedyś pisałem - Afryka zaraża i nie wiadomo dlaczego

_________________
Moje podróże - piotrwasil.com

No właśnie słyszałem, że zaraża i dopiero w szpitalu dowiaduje się czym